«Όπως είπε κάποιος, στην Ιταλία για 30 χρόνια με τους Βοργίες είχαν πόλεμο, τρόμο, δολοφονίες και αιματοχυσία, αλλά έβγαλαν τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και την Αναγέννηση. Στην Ελβετία είχαν αδελφική αγάπη, 500 χρόνια δημοκρατίας και ειρήνη. Και τι έβγαλαν; Το ρολόι κούκο».
Το εναποθέτω χωρίς καμία υποτίμηση στην Ελβετία με άπειρη ωστόσο συμπάθεια στη σκληρά δοκιμαζόμενη Ιταλία. Το ζωντανό παράδειγμα της γείτονος χώρας, προμηνύει για το τι μέλλει γενέσθαι από μια πραγματικότητα που ασφυκτικά μας πρόφτασε, από έναν ολόκληρο πλανήτη που γίνεται μια σταλιά σε χρόνο μηδέν.
Το δίδαγμα της άνωθεν εισαγωγικής φράσης μαρτυρά ότι η κρίση είναι εκείνη ακριβώς που μας αναγκάζει να συνειδητοποιήσουμε, να σκεφτούμε, να δράσουμε σωτήρια, να γιγαντώσουμε το πνεύμα μας, να δημιουργήσουμε.
Είναι η αφορμή να εκτιμήσουμε τη βαρετή μας καθημερινότητα, να αναζητήσουμε και να δούμε με άλλη ματιά αγάπης όλα όσα περιφρονούσαμε ως περιττά, ως αυτονόητα, ως δεδομένα, να κάνουμε το άπειρο – μηδέν και το μηδέν – άπειρο!
Πάνω απ΄ όλα είναι η αγάπη μας για την ίδια τη ζωή με οποιοδήποτε κόστος ή θυσία. Και ΝΑΙ γιατί το κόστος, η θυσία, αναπληρώνονται. Δεν είναι αμετάκλητα. Όλα διορθώνονται! ΟΛΑ !
Η απώλεια της ζωής ΠΟΤΕ!
Γιατί όμως η κρίση είναι εκείνη που μας οδηγεί στην εγρήγορση;
Πολύ απλά γιατί οφείλουμε να ξεπεράσουμε το πρόβλημα κάτω από μεγάλη πίεση χρόνου. Όσο όμως οριακή και να χαρακτηρίζεται μια κατάσταση, η λύση πάντα υπερακοντίζει τη ρίζα του προβλήματος.
Η κρίση ωστόσο αποτελεί και παραμένει μια ευκαιρία για να αναθεωρήσουμε τη στάση μας, να επανεκτιμήσουμε κάποια πράγματα, να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας και ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΜΑΣ !
Ο κορονοϊός μπορεί να βλάψει την πίστη μας;
Κατά την άποψη μου όχι απλά δε θα τη βλάψει αντιθέτως θα την ευεργετήσει!
Η πανδημία του κορονοϊού δε δοκιμάζει την πίστη. Την ανανεώνει!
Σημειώνω ότι είναι ανόητο να απευθυνόμαστε σε έναν σεβαστό Ιερέα με επιθετικές ερωτήσεις π.χ για το ζήτημα της μεταδοτικότητας ενός ιού μέσω της Θείας Κοινωνίας. Ο Ιερέας οφείλει να υπακούσει στο δόγμα και στην πίστη που έχει ορκιστεί σε κάθε περίπτωση. Δεσμεύεται από τα θρησκευτικά καθήκοντα της Ιεροσύνης που υπηρετεί. Από την ίδια την ποιμαντική του ευθύνη. Από το μυστήριο της χειροτονίας. Διαφορετικά αν κάνει λεπτεπίλεπτους, ελεύθερους και διάφορους, του σχήματος, διαλογισμούς για την ορθότητα μιας απόφασης οφείλει να παραιτηθεί.
O πιστός όμως γιατί θα πρέπει να πάει γυρεύοντας; γιατί να μείνει πεισματικά ανυπάκουος στα μέτρα που ορίζει η πολιτεία; στα μέτρα εκείνα που σώζουν ζωές; Γιατί θα πρέπει να εκθέσει τον εαυτό του, τους δικούς του ανθρώπους, ακόμη και τα ίδια του τα παιδιά; γιατί θα πρέπει να προκαλέσει τον ίδιο του το Θεό λέγοντας του.. ΕΓΩ είμαι το άτρωτο δημιούργημα ΣΟΥ.. ; Μα αυτό δεν είναι πίστη. Δεν είναι σύνεση. Είναι μια συνωστισμένη ξεροκεφαλιά. Είναι μια περιφερόμενη αγέλη βλακώδους ανοσίας. Είναι η ενεργοποίηση της θανάσιμης αμαρτίας του εγωισμού που απασφαλίζει θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τους συνανθρώπους μας, είτε τους ορίζουμε ως πιστούς, είτε ως πολίτες.
Δεν έχω αμφιβολία ότι η Εκκλησία μας θα τηρήσει το ορθό και θα βγει πιο δυνατή από όλο αυτό.
Θα δυναμώσει η πίστη μας. Θα ανανεωθεί. Το ίδιο και το ποίμνιο. θα γίνει σοφότερο και πιο υπεύθυνο. Και μέσα από τους ίδιους τους πιστούς θα εκκινήσει η ανάκυψη. Αυτούς τους πιστούς όμως που δεν εθελοτυφλούν, που δεν υποκαθιστούν τους αρμόδιους φορείς της πολιτείας, που δεν υιοθετούν κατά βούληση απειλές και συνωμοσιολογίες, που δεν αμολούν, ελλείψει επιχειρημάτων γενικευμένα ρητά, που δεν πορεύονται ακρίτως με θρησκευτικά εγκώμια από επίσημα και καταξιωμένα χείλη δίνοντας αλλότρια θρησκόληπτα νοήματα… αλλά τους πιστούς που έχουν μια υπεύθυνη στάση με ατομική ευθύνη και κοινωνική συνείδηση.
Αυτούς τους Ένθεους αναζητούμε και θέλουμε για το σώμα της Εκκλησίας μας. Που δεν εκτίθενται και κυρίως δεν εκθέτουν. Γιατί πίστη και γνώση δεν αντιστρατεύονται η μία την άλλη. Οφείλουν να συνυπάρχουν, να συνυφαίνονται και να συμπορεύονται με σεβασμό.
Γ. Ν. Γ
