Ο πρώην διευθυντής της Σπονδής και νυν του εστιατορίου Μαραθιά στην Τήνο, Ευριπίδης Αποστολίδης, μιλά στο Esquire για την πιο γευστική και πολύχρωμη πλευρά της ιδιαίτερης Κυκλάδας.
Aν ακολουθείς τον Ευριπίδη Αποστολίδη στα social media, αποκλείεται να μην έχεις προσέξει τρία πολύ συγκεκριμένα πράγματα: Την αγάπη του για το φαγητό, την αψεγάδιαστη αισθητική των φωτογραφιών του και την αποθέωση του νησιού της Τήνου.
Ο πρώην διευθυντής της Σπονδής αποφάσισε, πριν από 1,5 χρόνο, να αφήσει το αγαπημένο του Παγκράτι και να εγκατασταθεί μόνιμα στην ιδιαίτερη Κυκλάδα, κρατώντας τον ίδιο επαγγελματικό ρόλο στο εστιατόριο Μαραθιά του νησιού.
“Η Τήνος ήταν τα τελευταία πέντε χρόνια το μοναδικό νησί που συνήθιζα να πηγαίνω διακοπές. Βλέπεις, έχει τόσα κρυμμένα μυστικά και έτσι κάθε φορά που έφευγα από το νησί, μου έμενε η αίσθηση ότι για μία ακόμη φορά δεν μπόρεσα να ανακαλύψω όσα ήθελα. Έτσι ανανέωνα πάντα το ραντεβού μου για το άμεσο μέλλον. Είναι ένας τόπος που με αγκάλιασε και έγινε το προσωπικό μου πεδίο αυτογνωσίας, όταν έφτασα στο σημείο να νιώθω ότι το οξυγόνο που αναπνέω εδώ είναι πιο σύνθετο και ευεργετικό από αυτό της πόλης. Άρχισα να σκέφτομαι ότι θα ήθελα να γίνω μέρος της καθημερινότητας αυτού του μαγικού τόπου. Δεν ήταν δύσκολο να πάρω την απόφαση και έτσι εδώ και ενάμισι χρόνο έγινα μόνιμος κάτοικός του” λέει ο ίδιος στο Esquire. Όσο για το τι του λείπει από το κλεινόν άστυ και την παλιά, πλέον, γειτονιά του; “Αν μου λείπει κάτι από το Παγκράτι είναι ο καφές που έπινα στο Rabbit Punch και φυσικά το πρωινό μου τρέξιμο στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Από την Σπονδή μου λείπουν οι άνθρωποι, η ομάδα και ο επαγγελματισμός που υπήρχε ανάμεσά μας. Μεγάλο σχολείο“.
Μία συνηθισμένη ημέρα του στην Τήνο τον προκαλεί να ανακαλύψει όλο και περισσότερα πράγματα και άγνωστες για τον ίδιο πτυχές του νησιού. Όπως τονίζει απολαμβάνει περισσότερο τις εναλλαγές του τοπίου καθημερινά, ειδικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα, όπου οι πρωινές βόλτες στα βουνά και στα μονοπάτια δεν απουσιάζουν από το ημερήσιο πρόγραμμά του. “Ανάλογα με την εποχή ανακαλύπτω στα βουνά μανιτάρια, σπαράγγια, άγρια σύκα, χόρτα και άλλα πολλά, τα οποία παράλληλα με την βόλτα στο παλιό λιμάνι -για να δω τι έχουν βγάλει τα καΐκια- είναι οι πρώτες ύλες που θα χρησιμοποιηθούν για το μεσημεριανό μου. Τα δε απογεύματα, με τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι, προσπαθώ να συλλάβω στιγμές και εικόνες του νησιού“.
Ζει μόνος του, οπότε η σχέση του με το φαγητό ξεκίνησε ως ανάγκη για να καλύψει τις διατροφικές απαιτήσεις της κάθε ημέρας, όμως με τα χρόνια η συγκεκριμένη διαδικασία εξελίχθηκε σε ένα απολαυστικό παιχνίδι αναζητήσεων και πειραματισμών, σε σημείο που αρκετός κόσμος που δεν έχει ξεκάθαρη γνώση για την επαγγελματική του πορεία, να νομίζει ότι είναι μάγειρας.
