Μάλλον, ποτέ η χαρά δεν είναι περιττή και παραπανίσια, ίσα- ίσα όταν είναι σε αφθονία έχει την δυνατότητα να σκεπάζει και εξαφανίζει, έστω προς στιγμήν, τις αναρίθμητες και, κάποτε, δυσβάσταχτες δύσκολες στιγμής της καθημερινότητας!!!
Θεωρώντας, ότι αν δεν αναγνωρίσεις την χαρά που δίνει ένα δρώμενο στους κατοίκους και επισκέπτες ενός νησιού, τότε δεν μπορείς και να γκρινιάζεις για τα καθημερινά ‘άσχημα’, έρχομαι να καταθέσω την αίσθηση που μου άφησε το Tinos Running 2024….
Όλα άρχισαν από μια ανακοίνωση-πρόσκληση συμμετοχής μικρών παιδιών με την αναφορά στο μπλουζάκι, που θα δίνονταν σε κάθε συμμετέχοντα, να φαντάζει στα παιδικά, αλλά και στα ενήλικα μάτια σαν το πιο επίσημο ένδυμα του χρόνου!!! Βροχή η ανταλλαγή ερωτήσεων και τάχα αποριών, στην αναμονή της ημερομηνίας διεξαγωγής, μας κρατούσαν μικρούς και μεγάλους σε μια μεγάλη έννοια, ξεχνώντας, έστω και για δευτερόλεπτα, το καθημερινό, καθιερωμένο και ανούσιο, εντέλει, πρόγραμμα μας.
Φθάνοντας η δεύτερη ανακοίνωση για την παραλαβή ‘της πολυπόθητης περιουσίας μας’ (μπλουζάκι, νούμερο), με το ζόρι πέρασε, για όλους μας, η μία ημέρα που μεσολαβούσε!! Πρώτοι και καλύτεροι για την παραλαβή ….αισθανθήκαμε ‘το ουσιώδες βάρος’ της συμμετοχής μας, από το σακίδιο που κρεμάσαμε στους ώμους μας, με περισσή χαρά!!! Ήμασταν, επιτέλους, επίσημοι συμμετέχοντες, γιατί, πριν δοθεί το σακίδιο, είχαμε και μια αγωνία, …….τάχα μου, ότι μπορεί και να μην επιλεγούμε. Και επειδή έπρεπε, σώνει και καλά, να έχουμε μια αγωνία, μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα……ήρθε και μας απασχόλησε ο καιρός …..άραγε, θα βρέχει, θα έχει αέρα και το πιο σημαντικό……μην τυχόν και αρρωστήσουμε και πάει στράφι τέτοια περιουσία και τέτοιες αγωνίες!!!
Το σακίδιο ανοίχθηκε και το μπλουζάκι με το νούμερο ήταν σε περίοπτη θέση…..και άρχισαν οι σοβαρές έννοιες …. ‘να κοιμηθούμε με αυτό αγκαλιά ή θα το τσαλακώσουμε; Τι έννοιες; Που χρόνος να σκεφτείς εκκρεμότητες, αρρώστιες, ωράρια εργασίας, ακρίβεια ή τι θα μαγειρέψεις; Όλα στην άκρη, γιατί έπρεπε να προπονηθούμε κιόλας, έπρεπε να προλάβουμε να τα έχουμε όλα στην εντέλεια για το Tinos Running, και φυσικά, να είμαστε στο σημείο εκκίνησης πολύ νωρίς, μην τυχόν και μας πάρουν την θέση!!
Και να ’μαστε στον αγώνα, με όλους τους άλλους, μικρούς, μεγάλους, γνωστούς, αγνώστους, περιπατητικούς, καροτσάκια με μωρά που έπρεπε να συνοδέψουν τα μεγαλύτερα αδελφάκια, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, όλοι εκεί. Περιμένοντας την εκκίνηση, το μυαλό σου έπρεπε να είναι επιτόπου, να ακούς τις οδηγίες, και προς Θεού, μην χάσεις την αντίστροφη μέτρηση και χάσεις κάποιο δευτερόλεπτο…. Έννοιες μεγάλες, έννοιες χαρούμενες, έννοιες που σου έδιναν νόημα ζωής!!!
Τρέχουμε…. και ο νους εκεί, στην προσπάθεια την δική σου, των μικρών φίλων, που έπρεπε να τους γνέψεις, να τους παροτρύνεις, να τους χειροκροτήσεις, αλλά και εσύ να κρατάς, τουλάχιστον, βήμα σταθερό… Τι γέλια; τι λαμπερά μάτια; τι φωνές; τι χαιρετούρες; και στα μάτια σου μπροστά η φουσκωτή καμάρα να σε περιμένει, για να τερματίσεις!!! Θα τα καταφέρω να την περάσω;
Εκείνη την στιγμή, δεν γεμίζει το μυαλό σου με τίποτε άλλο, εκτός του ότι τα κατάφερες!!!!! Το μυαλό έχει αδειάσει για το πριν και το μετά, αφού ζεις την στιγμή, με όλους, γύρω σου, να γιορτάζουν!!!
Χαρά, χαρά εκφρασμένη, χαρά ατελείωτη, χαρά παραχωμένη στα σακουλάκια με τα πιο πολύτιμα δώρα…. νερό, μπανάνα και χυμό, χαρά για τα τρόπαια της συμμετοχής και της τελικής νίκης, αφού….. όλοι αισθανόμασταν νικητές!!!! Χαρά, γέλια, ζητωκραυγές και ευχές για τους βραβευμένους, στέλνοντας στα ουράνια, μαζί με τα βεγγαλικά, όλα αυτά που ζήσαμε από την πρώτη ανακοίνωση μέχρι εκείνη την τελευταία στιγμή!!!
Χαρά που περίσσεψε και για την άλλη ημέρα και για την επόμενη εβδομάδα, όταν τα μπλουζάκια πλύθηκαν και ξαναφορέθηκαν με καμάρι!!!
Ας μάθουμε, προσπαθώντας συνεχώς, να γίνεται η χαρά μας περίσσια, μας αξίζει!! Όλοι μας αξίζουμε να συλλέγουμε τις μικροχαρές που μας δίνουν κάποια δικά μας δρώμενα, όπως το Tinos Running, Συγχαρητήρια για την άφθονη χαρά που μας προσφέρατε!!!!!
Μαρία Στ. Δελατόλα- Παγανέλη