Από τον συγγραφέα του βιβλίου “Οι καστρωμένες”, Αντώνη Συριανό, λάβαμε το ακόλουθα μήνυμα όπως του το απέστειλε ένας φίλος – αναγνώστης του βιβλίου του.
Εντυπώσεις μετά την ανάγνωση του βιβλίου του Αντώνη Συριανού
“Οι Καστρωμένες”.
Πιστεύω ότι η καλοπροαίρετη κριτική θα πρέπει να είναι πάντα θεμιτή, έτσι αυτόκλητα θέλησα να εκφράσω τις εντυπώσεις μου μετά την ανάγνωση του 1ου βιβλίου του αγαπητού μας συμπολίτη Αντώνη Συριανού με τον πολύ ιδιαίτερο, έως αναπάντεχο τίτλο, οι “Καστρωμένες”.
Κατ’ αρχάς, το ανωτέρω πόνημα το ανέγνωσα όχι μία, αλλά δύο φορές, φροντίζοντας τη 2η φορά να αποκρυσταλλώσω τα αισθήματα, τις αναμνήσεις αλλά κι ό,τι άλλο μου έκανε εντύπωση.
Το βιβλίο αποτελείται από αυτοτελή αφηγήματα.
Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει το ρόλο του αυτήκοου μάρτυρα των αφηγημάτων, φροντίζοντας να μας τα διηγείται SIC, δηλαδή όπως ακριβώς ακούστηκαν, αυτολεξεί.
Από τις πρώτες κιόλας αράδες της γραφής του, είναι άμεσα ορατή η προσπάθεια του συγγραφέα να αποτυπώσει πιστά τη ντοπιολαλιά των ηρώων των αφηγημάτων του.
Ακούγεται εύκολο, όμως πιστέψτε με, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου… Είναι εξόφθαλμα εμφανής η τάση & επιθυμία του συγγραφέα να επικεντρωθεί στο χιουμοριστικό στοιχείο, διανθίζοντάς το πολλές φορές με περιγραφές απείρου κάλλους !!!
Πέρα όμως από το «αστείον του πράγματος», αρκετά από τα αφηγήματα αποτελούν πολυτιμότατη πηγή λαογραφικών / εθνολογικών στοιχείων, που πολύ δύσκολα θα συναντήσει κάποιος μελετητής συγκεντρωμένα σε ένα μόνο πόνημα.
Εκεί που ο θρύλος γεννά το μύθο και ο μύθος μετουσιώνεται σε λαϊκή δοξασία, επεμβαίνει ο αφηγητής προκειμένου να μας βοηθήσει να εξερευνήσουμε τις ιστορικές απαρχές της.
Εξαιρετικότατη δουλειά έχει γίνει με το συνημμένο γλωσσάριο, στο οποίο επεξηγούνται υποδειγματικά οι ιδιωματισμοί κι η εν γένει η ντοπιολαλιά της Τήνου, αρκετών γενεών πριν. Λέξεις, παροιμίες & εκφράσεις που είτε έχουν πλέον χαθεί από τη συλλογική μνήμη των γηγενών, είτε πάλι, χρησιμοποιούνται μεν μέχρι και σήμερα, χωρίς όμως ο ομιλητής να γνωρίζει τη σημασία τους κυριολεκτικώς.
Έχουν φτάσει στα αυτιά μου κάποιες ενστάσεις που εξέφρασαν κυρίως άνθρωποι μεγάλης ηλικίας σχετικά με τη χρήση παροιμιών & εκφράσεων με ατόφιες λέξεις & όρους της “πιάτσας”.
Προσωπικά, το αποδίδω σε υπερβάλλοντα «καθωσπρεπισμό» και μόνο.
Η πεμπτουσία της αφήγησης θα πρέπει να είναι η ρεαλιστικότητά της, ειδάλλως θα καταστεί προϊόν λογοκρισίας…
Εν κατακλείδι, εάν θα με ρωτούσατε σε ποιο λογοτεχνικό ρεύμα θα μπορούσε να ενταχθεί το εν λόγω βιβλίο, θα έλεγα ότι είναι ένας απίστευτα αριστοτεχνικός συνδυασμός του νεορεαλιστικού ύφους του Νικ. Τσιφόρου σε άριστη αρμονία με το θεατρικό λυρισμό του Δημ. Ψαθά.
Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε…
Δημήτριος Εμμ. Παρασκευάς
