Έπαρχος Τήνου
Αναστασία Δεληγιάννη – Άσπρου

Καιρό τώρα παρακολουθώ τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στο Δήμαρχο Άνδρου και τον Πρόεδρο του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου Τήνου – Άνδρου και θεωρώ ότι θα πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό και να υπάρξει μια θεσμική προσπάθεια συνεργασίας, γιατί ο πραγματικά χαμένος δεν είναι τα δυο αυτά πρόσωπα, αλλά τα νησιά της Τήνου και της Άνδρου.
Όμως δε θα σταθώ σε αυτό.
Σαν άνθρωπος θα σταθώ σε όλο αυτό το αποκρουστικό σενάριο που ζούμε το τελευταίο διάστημα σχετικά με χαρακτηρισμούς από στόματα ανθρώπων που εκπροσωπούν θεσμούς και οι οποίοι μετέρχονται των εκφράσεων αυτών σε δημόσιο διάλογο. Αναφέρομαι σε συγκεκριμένο χαρακτηρισμό του Πρόεδρου του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου του κ. Γιώργου Σανταμούρη προς το Δήμαρχο Άνδρου που τον ρώτησε «αν είναι ΑΜΕΑ».

Ζώντας σε μια ευνομούμενη, συντεταγμένη, ανεκτική στις ιδιαιτερότητες, φιλική προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες («ειδικές δεξιότητες» τα χαρακτηρίζω εγώ) και ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό και απαξίωση, κοινωνία, τέτοιου είδους εκφράσεις, είναι αντιληπτό ότι δεν είναι δυνατόν να ακούγονται από δημόσια πρόσωπα.
Αποκορύφωμα όλων, που θα ήταν εκ μέρους μου απαράδεκτο να μην πάρω θέση και να μην σχολιάσω, ήταν η προσπάθεια εξήγησης που δόθηκε από τον κ. Σανταμούρη δημόσια και on camera στο σημερινό Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Τήνου, στο οποίο συμμετείχα, τόσο εγώ όσο και ο χωρικός Αντιπεριφερειάρχης Κυκλάδων ο κ. Λεονταρίτης, όπου ακούσαμε μια εξίσου αποκρουστική και απαράδεκτη προσπάθεια επεξηγήσεως των απόψεών του από τον κ. Σανταμούρη, που έφτασε σε διαχωρισμό «πιστών και απίστων» και αναφορά «σε κατάρα του Θεού και σε λάθη της φύσης».

Με αφορμή όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας στο πλαίσιο του DUOday, μιας Γαλλικής πρωτοβουλίας που έχει σαν στόχο την ομαλή ένταξη των ατόμων με νοητική υστέρηση στην αγορά εργασίας, που έρχεται και στην Ελλάδα για να μας ευαισθητοποιήσει και να μας κινητοποιήσει στο πολύ σοβαρό αυτό ζήτημα, θέλω να πω ότι αντίστοιχες εκφράσεις μας πληγώνουν.

Πληγώνουν τις μικρές κοινωνίες μας, τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που έχουν τα δικά τους άτομα, που στην τελική δεν είναι άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά άτομα με ειδικές δεξιότητες, τις οποίες πρέπει να ανακαλύψουμε ως κοινωνία και αξίζουν την αγάπη μας, την κατανόησή μας και την προσπάθεια επανένταξης και όχι αποκλεισμού και διαχωρισμών.
Αυτά τα ακούσματα μας πάνε πολύ πίσω και είναι κρίμα για μας και τον τόπο μας.