Η Καλλιόπη Αναστασάκη παρουσιάζει το μυθιστόρημά της «Με πέδικλα» (Εκδόσεις Γραφομηχανή, 2021) στη Μοσχούλειο Σχολή, το Σάββατο (7.00 μ.μ.). Με αυτή την αφορμή, το Tήνος Today δίνει τον λόγο στη συγγραφέα. Τήνια που κάνοντας έναν κύκλο ζωής ξαναγύρισε στο νησί, εδώ δουλεύει κι εμπνέεται, γράφει βιβλία, διδάσκει λογοτεχνία, απολαμβάνει τον πλούτο και τη μοναδικότητα αυτού του τόπου.
Στην παρακάτω αυτοσυνέντευξη, η Καλλιόπη Αναστασάκη αναδεικνύει μερικές από τις πτυχές της συγγραφικής της ταυτότητας και μας προσκαλεί στη γόνιμη ανάγνωση του νέου βιβλίου της.
Πώς ξεκίνησα να γράφω…
Θαυμάζοντας τον πατέρα μου να πληκτρολογεί στη γραφομηχανή του. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι γυρίζοντας στο σπίτι, είχε ως πρώτη σκέψη να «ακουμπήσει» την καθημερινότητά του σ’ ένα χαρτί… Είχαμε αυτή την παλιά γραφομηχανή που ήταν μόνο δική του! Μόνον αυτός τη χρησιμοποιούσε. Μου ήταν αρκετό παρ’ όλα αυτά να κάνω κάτι παρόμοιο γράφοντας μόνον με το μολύβι μου σε κομμάτια χαρτιά που τα έραβα, κυριολεκτικά, με μανταλάκια από την απλώστρα της μάνας μου. Αυτό με ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή…
Τι σημαίνει λογοτεχνία, για μένα, ως αναγνώστρια και ως συγγραφέας…
Το να κρατώ στα χέρια μου ένα βιβλίο, να μυρίζω το χαρτί του και να ψάχνω τις σκέψεις και τον προβληματισμό του δημιουργού μέσα στις σελίδες του. Να σχηματίζω εικόνες, να πλάθω πρόσωπα και χαρακτήρες, ουσιαστικά να βιώνω η ίδια την όποια ιστορία. Να κάνω τις επιθυμητές παραλλαγές μου, δηλαδή να κρίνω εάν αυτό που διαβάζω περιέχει κάτι από τη δική μου ψυχοσύνθεση, επιθυμία, αγωνία, θυμό, έρωτα, γιατί όχι και μίσος και απέχθεια. Ζωή, δηλαδή… Από την άλλη, ως συγγραφέας, λαχταρώ να μεταφέρω στο χαρτί όλον αυτόν τον κόσμο που κάθε φορά δημιουργείται και προβάλλει εντός μου, ζητώντας μου χώρο για να εκτεθεί. Μέσα από μια κουβέντα, μια εικόνα, μια σκέψη, γεννιέται μια ιστορία και παίρνει σάρκα και χάρτινα οστά. Όλα γίνονται, τελικά, γύρω από 24 γράμματα, 24 ζωντανά στοιχεία που συνθέτουν λόγο, έκφραση και νόημα.
Τι προσδοκώ γράφοντας, και μάλιστα με αυτό το πρώτο μου μυθιστόρημα…
Προσδοκώ την αναγέννηση που προσφέρει η κάθε νέα συγγραφική προσπάθεια για μένα, ως δημιουργό. Αφήνοντας στον αναγνώστη το έργο μου, να το διαχειριστεί κατά μόνας, επιλέγω να γίνει κοινωνός του εαυτού μου, δηλαδή να μπει μέσα μου και να μοιραστούμε, ή και να ταυτιστούμε, σε κοινά ερεθίσματα και προβληματισμούς. Έτσι λοιπόν, στην πρώτη μου πεζογραφική παρουσίαση «ξεκουμπώνω» κι επιτρέπω στον αναγνώστη να γνωρίσει μέσα από τους χαρακτήρες του βιβλίου αυτά που κουβαλούσα καλά κρυμμένα σε «σακία» που τα είχα ας πούμε φορτωμένα στην πλάτη μου. Τώρα, ναι, απαλλάσσομαι, καταθέτοντας στον περίγυρο την αλήθεια που συστηματικά και σκόπιμα υποθάλπει πίσω από την εξαιρετικά ταλαιπωρημένη λέξη της αγάπης…, κατά τη γνώμη μου πάντα.
Στόχος μου είναι να παραθέσω εδώ την αντιπαλότητα ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο δίκαιο και στο άδικο, στο ηθικό και κοινωνικά ανήθικο των ανθρώπινων σχέσεων που έτσι οδηγούνται στην κακοποίηση της προσωπικής ελευθερίας. Με τον όρο ελευθερία εννοώ την επιλογή στην έκφραση, στον λόγο, στην άρνηση, στο δικαίωμα της άρνησης και της ασυμβατότητας, σε όσα δηλαδή περιχαρακώνονται στα στεγανά της κοινωνίας, της οικογένειας, των ανθρώπινω σχέσεων εν γένει, που μοιάζει να πεδικλώνουν τις ζωές μας.
Κι αφού τελείωσε το βιβλίο αυτό, εκδόθηκε κι έφυγε από την «αγκαλιά» και την προστασία μου…
Ελπίζω να αναγνωστεί, να κριθεί, να το καμαρώνω ως αντικείμενο κι ως ιδέα, γιατί όχι δίνοντας ήδη τη σκυτάλη στην επόμενη μυθοπλασία που έχει πάρει ήδη τη θέση της στην καθημερινότητά μου…. Ετοιμάζω ήδη ένα άλλο βιβλίο διαφορετικής λογικής και σχέσης. Θα σας εκμυστηρευτώ μόνο τον τίτλο , μιας και ήρθε μόνος του και επιβλήθηκε στη ζωή μου. «Οι συνταγές της Σωτηρίας» γράφονται …
