γράφει ο Μάρκος Παλαμάρης
Για φαντάσου… Καμιά διακοσαριά Τηνιακοί να κατηφορίζουμε στην Αθήνα. Να χαρούμε τα μνημεία 🏛️, να πιούμε καφέ στην Κολοκοτρώνη, να δειπνήσουν στην πλατεία Αγίας Ειρήνης.
Και ξαφνικά… να σκοντάψουμε πάνω σε σκυλιά αδέσποτα, σκυλιά που ουρλιάζουν σε μπαλκόνια, σκυλιά φυλακισμένα σε διαμερίσματα χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς χάδι..
Και να αρχίσουν οι φωτογραφίες, οι αναρτήσεις, οι καταγγελίες. Γιατί — βλέπεις — είμαστε “φιλόζωοι”…
Μόνο που η φιλοζωία δεν είναι φίλτρο στο Instagram ούτε χειροκρότημα στο Facebook. Δεν είναι ο εγωκεντρικός καθρέφτης της «καλοσύνης» μας.
Φιλοζωία δεν είναι να πατάς πάνω σε ανθρώπους για να “σώσεις” ένα κατσίκι ή ένα σκύλο.
Δεν είναι να διαλύεις οικογένειες για να θρέψεις την ακόρεστη ανάγκη σου να φανείς «καλός άνθρωπος»
Αυτό δεν είναι ευαισθησία. Είναι ματαιοδοξία με στολή ευσπλαχνίας. Είναι λαϊκισμός του ηθικού πανικού.
Στην Τήνο σήμερα, ο πρωτογενής τομέας πεθαίνει αργά ⚰️. Οι κτηνοτρόφοι παλεύουν καθημερινά με την ξηρασία, την ακρίβεια, την εγκατάλειψη.
Οι στάνες αδειάζουν 🐑, τα ζώα λιγοστεύουν, τα προϊόντα χάνονται. Και μαζί τους η γαστρονομία 🍷, η κουλτούρα, η ταυτότητα, οι άνθρωποι.
Ένας ολόκληρος κόσμος βυθίζεται, και το μόνο που ενδιαφέρει κάποιους είναι… αν το κατσίκι ή το πρόβατο ή η αγελάδα ή το άλογο έχει πέδικλο .
Κι αντί να σταθούμε στο πλευρό αυτών που βαστούν ακόμη όρθιο τον τόπο, τους χτυπάμε με τη ρομφαία του “ηθικού αθωσπρεπισμού”. Αγνοούμε τι σημαίνει αληθινή σχέση με το ζώο.
Ότι το πέδικλο είναι όπως το λουρί του σκύλου . Ότι ελέγχεται, λύνεται, αντικαθίσταται καθημερινά . Ότι εδώ, το ζώο ζει, δουλεύει, συνυπάρχει. Δεν είναι ντεκόρ σπιτιού 🛋️.
Δε μιλάει κανένας για τα σκυλιά της πόλης που σαπίζουν σε κουτιά από τσιμέντο 🏢.
Κανείς για τις ψυχές που ουρλιάζουν σε μοναξιά και πλήξη.
Όλοι όμως έχουν άποψη για τα κατσίκια στα βουνά και για τα πρόβατα στα στάβλα. Γιατί έτσι λέει το story.
👉 Και για να μην υπάρξει παρεξήγηση:
Οι ίδιοι οι κτηνοτρόφοι είναι οι πρώτοι που καταγγέλλουν την πραγματική κακομεταχείριση. Γιατί το ζώο για αυτούς είναι ζωή, όχι κόσμημα. Είναι σύντροφος στο μόχθο, όχι αξεσουάρ προβολής.
Ο πρωτογενής τομέας δεν χρειάζεται “θερμοκέφαλους επιτηρητές φωτοευαισθησίας”.
Χρειάζεται συμμάχους.
Ανθρώπους που ξέρουν ότι πίσω από κάθε πέτρινο στάβλο υπάρχει ιδρώτας, και πίσω από κάθε πρόβατο που βελάζει υπάρχει πόνος, κόπος, ευθύνη ..
Προτού ξαναπιάσεις το ξίφος σου, αγαπητέ “φιλόζωε”, πήγαινε μια βόλτα στις πέτρες, στα βουνά, στα στάβλα.
Κοίτα κατάματα τον κόπο . Μύρισε τον ιδρώτα.
Δες το χώμα.
Και μετά, αν αντέχεις, μίλα.
Αλλιώς, σώπα. Και εσύ, και οι προσκυνημένοι που παριστάνουν τους προστάτες των αγροτών ενώ είναι έτοιμοι να τους πουλήσουν για ένα like .
Αν θες να λέγεσαι “καλός άνθρωπος”, μάθε πρώτα να σέβεσαι τους ανθρώπους.
Τους αληθινούς φιλόζωους:
Αυτούς που μοιράζονται το φαΐ τους με το ζώο τους, όχι τα likes τους .
⚖️ Οι υπεύθυνοι οφείλουν να θωρακίσουν νομικά αυτούς τους ανθρώπους. Όχι με ευχολόγια.
Με νόμους, με πράξεις, με ουσία.
Όχι άλλα λόγια. Όχι άλλη σιωπηλή προδοσία.
Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα χαθεί μόνο ο πρωτογενής τομέας.
Θα χαθεί η ίδια η ψυχή του τόπου.
Κι αυτό δεν θα είναι κακοποίηση.
Θα είναι έγκλημα.
Με ενόχους. Με ονόματα. Και χωρίς συγχώρεση.
