Χθες το απόγευμα στον γεμάτο από πιστούς Θεομητορικό Προσκύνημα της Παναγίας Βρυσιώτισσας και γεμάτοι από αισθήματα χαράς αλλά ταυτόχρονα και λύπης χθες η Τοπική Εκκλησία της Τήνου αποχαιρέτησε τις αδελφές Κόρντις και Σπεράντζα που έχουν λάβει μια νέα αποστολή και έτσι αφήνουν το Μοναστήρι τους στην Τήνο για να πάνε να υπηρετήσουν την Εκκλησία του Θεού σε διαφορετικούς τόπους.
Ο Σεβασμιότατος Ιωσήφ είπε στο κήρυγμα του:
«Βρισκόμαστε σήμερα και κάθε τελευταία Πέμπτη του μήνα εδώ, γιατί ακούσαμε και πιστέψαμε τα λόγια του Χριστού: ζητάτε και θα σας δοθεί, αναζητάτε και θα βρείτε, χτυπάτε και θα σας ανοιχτεί. Εμπιστευόμαστε στην καλοσύνη του Θεού να δώσει κλήσεις στην Εκκλησία του.
Και ο Θεός μας εισάκουσε. Ήρθαν στην Τήνο δύο μοναχικά τάγματα, των πατέρων και των αδελφών. Έδωσε ο Θεός νέους ιερείς στην Εκκλησιαστική μας Επαρχία. Η σύναξή μας κάθε τελευταία Πέμπτη έχει και ευχαριστιακό χαρακτήρα. Είμαστε ευγνώμονες για τα δώρα του Θεού.
Δεν σταματάμε να ζητάμε και δεν σταματάμε να ευχαριστούμε το Θεό για τα δώρα του. Τα έχουμε ανάγκη αλλά αναγνωρίζουμε ότι ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει. Χρειάζεται να κάνουμε κι άλλο ένα βήμα πίστης: να εμπιστευτούμε το Θεό στα σχέδιά του. Εμείς κάνουμε σχέδια, αλλά ο Θεός έχει άλλα, καλύτερα. Οι μοναχές σήμερα δεν είναι όπως ήταν στο παρελθόν. Οι ιερείς δεν είναι όπως ήταν στο παρελθόν. Η κοινωνία έχει αλλάξει, η Εκκλησία έχει αλλάξει. Κάποτε οι πιστοί πήγαιναν στην Εκκλησία, σήμερα οι μοναχές και οι ιερείς πρέπει να πάνε προς τον κόσμο. Ο Πάπας Φραγκίσκος μιλάει για μια εκκλησία σε έξοδο. Ο Ευαγγελισμός γίνεται αλλού. Οι αφιερωμένοι χρειάζεται να βγουν και να στηρίξουν τους πιστούς στο δικό τους χώρο, στο πώς να είναι χριστιανοί στην καθημερινότητά τους, να κάνουν επιλογές σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Η κατήχηση δεν γίνεται πλέον μόνο στην αίθουσα αλλά σε κάθε χώρο και με κάθε ευκαιρία.
Σήμερα, επιπλέον αποχαιρετούμε δύο αδελφές που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν παρά το σύντομο χρονικό διάστημα που ήταν μαζί μας. Ευχαριστούμε το Θεό που τις ενέπνευσε γενναιοδωρία να αφήσουν την μακρινή και γειτονική πατρίδα τους και να έρθουν εδώ να μάθουν τη γλώσσα μας και να προσφέρουν στις οικογένειες, στους ηλικιωμένους, στα παιδιά, στη νεολαία, γύρω από την αγία Τράπεζα σε πολλές ενορίες, στην χορωδία, σε μαρτυρία, αλλά ιδιαίτερα στο Παντηνιακό Προσκύνημα της Παναγίας της Βρυσιώτισσας. Παρά την λύπη μας που φεύγουν, δοξάζουμε το Θεό για την γενναιοδωρία τους να απαντήσουν θετικά σε ένα άλλο κάλεσμά του. Ελπίζω ότι τα σχέδια του Θεού θα τις καλέσουν να επιστρέψουν πάλι εδώ. Ίσως τότε οι δραστηριότητες αυτού του τάγματος να έχουν διευρυνθεί και ίσως να υπάρχουν και Τηνιακές κοπέλες που να έχουν ενταχθεί σε αυτό. Μακάρι η παρουσία τους, η μαρτυρία τους και η ζωντάνια τους να προσελκύσουν και Ελληνίδες νέες στον τρόπο ζωής τους, στην αφιέρωση στο Θεό και στην Παναγία.
Κύριε, σε ευχαριστούμε, διότι όποιος ζητά λαβαίνει, όποιος αναζητά βρίσκει και σε όποιον χτυπά του ανοίγεται. Εσύ είσαι ο καλός Πατέρας που πάντα δίνεις καλά πράγματα στα παιδιά σου».
Πρίν την ευλογία προσευχηθήκαν οι πιστοί με την προσευχή για τις ιερατικές και μοναχικές κλήσεις στην Εκκλησία. Στο τέλος αυτής ο Σεβασμιότατος Νικόλαος Πρίντεζης απεύθυνε ένα χαιρετισμό θυμίζοντας στους παρόντες πιστούς την ιστορία της παρουσίας των «Δούλων του Κυρίου και της Παναγίας του Ματαρά» στη Τήνο. Λέγοντας:
«Στις 7 Οκτωβρίου του 2018 μετά τις, με επιμονή και υπομονή, ικεσίες της τοπικής μας Εκκλησίες και τις ικεσίες της Παναγίας, ο Κύριος έκανε στην Εκκλησία μας ένα δεύτερο ανεκτίμητο δώρο που ήταν τα επίσημα εγκαίνια μιας τριμελούς μοναχικής κοινότητας «των δούλων του Κυρίου και της Αειπαρθένου Μαρίας του Ματαρά, που εγκαταστάθηκαν εδώ το Θεομητορικό μας Προσκύνημα της Παναγίας της Βρυσιώτισσας. Και λέω το δεύτερο δώρο, διότι πριν από λίγο καιρό είχε κάνει ένα άλλο εξ ίσου μεγάλο δώρο που ήταν η εγκατάσταση στους χώρους του κτιρίου της Αρχιεπισκοπής μας στην Ξινάρα μίας άλλης μοναχικής κοινότητας «των Πατέρων του ενσαρκωθέντος Λόγου».
Η εδώ μοναχική κοινότητα των δούλων του Θεού και της Αειπαρθένου Μαρίας αποτελείτο από τρεις νεαρές μοναχές: την αδελφή Μαρία τότε ηγουμένη, την αδελφή Σπεράντσα και την αδελφή Γλυκερία.
Αυτό συνέβη σε μία εποχή που όλα προέβλεπαν, ότι δύο άλλα μοναχικά τάγματα των Πατέρων Ιησουιτών και των Αδελφών Ουρσουλινών πολύ σύντομα θα έφθαναν στο τέλος της εδώ ιστορίας τους. Μιας ιστορίας που ταυτιζόταν με την ιστορία της τοπικής μας Εκκλησίας.
Κάποια στιγμή η αδελφή Γλυκερία, με εντολή της Γενικής Ηγουμένης του τάγματος, έπρεπε να εγκαταλείψει τη μοναχική κοινότητα του Βρυσιού και να συνεχίσει την αφιερωμένη ζωή της στον Κύριο στα κεντρικά Γραφεία του Τάγματος. Ήταν για μας μία απώλεια, αλλά ευτυχώς προσωρινή, διότι σύντομα συμπληρώθηκε με τον εδώ ερχομό της Αδελφής Κόρντις, η οποία πολύ σύντομα με τα χαρίσματά της κάλυψε το κενό που άφησε η αναχώρηση της αδελφής Γλυκερίας.
Η παρουσία της μοναχικής κοινότητας των αδελφών αποδείχτηκε για την Εκκλησία μας, μια ζωντανή και ευεργετική μαρτυρία της αφιερωμένης ζωής στο Θεό. Παρόλο που, και η μόνη εδώ παρουσία τους ήταν και είναι μία δυνατή μαρτυρία, αυτή η μαρτυρία συμπληρώθηκε και συμπληρώνεται με την προσφορά των ιδιαίτερων χαρισμάτων που διαθέτει η κάθε αδελφή.
Για μια στιγμή έγινε κάτι που υπερέβαινε τις δικές μας προβλέψεις και προσδοκίες. Κάποια στιγμή, η εδώ τριμελής μοναχή κοινότητα των αδελφών από τριμελής έγινε πενταμελής με την αδελφή Χόβενες τη νέα ηγουμένη, την αδελφή Μαρία, την αδελφή Σπεράντσα, την αδελφή Κόρντις και την αδελφή Αγνή.
Στη Σύρο που ήδη βρισκόμουν, ως σχολάζων Αρχιεπίσκοπος, δεν ήξερα αν αυτό που πληροφορήθηκα ήταν όνειρο ή πραγματικότητα. Πολύ σύντομα όμως αποδείχτηκε ότι ήταν και τα δύο. Ναι ήταν μια ευχάριστη πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα και ένα όμορφο όνειρο.
Σήμερα αισθανόμαστε τα είναι γεμάτα από χαρμολύπη. Με χαρά ευχαριστούμε και δοξολογούμε το Θεό για ό,τι προσέφερε η πολύτιμη αυτή μοναχική πεντάδα στην τοπική μας Εκκλησία και με λύπη αποχαιρετούμε δύο ελεκτές μοναχές που αναχωρούν ενώ αφήνουν μία όμορφη ανάμνηση της απλότητας και της ταπεινότητας που τις χαρακτηρίζει. Πιστές στον όρκο της υπακοής στις Ανώτερες τους αναχωρούν από την εδώ μοναχική κοινότητά τους για να συνεχίσουν να μαρτυρούν την αγάπη τους προς τον Κύριο, την Αειπάρθενο Μαρία και να υπηρετούν την Εκκλησία σε άλλους τόπους.
Η εδώ κοινότητα αλλά και η τοπική Εκκλησία χάνει μία ελπίδα, αφού αυτό σημαίνει το όνομα της αδελφής Σπεράντσας που αποχαιρετούμε. Χάνει και μια καρδιά αφού αυτό σημαίνει το όνομα Κόρντις που επίσης αποχαιρετούμε. Μένει όμως μια ανθρώπινη τριάδα που συμβολίζει την τριαδικότητα του Θεού.
Ευχαριστούμε και τις δύο αγαπητές αδελφές για την πολύτιμη προσφορά τους στην εδώ τοπική Εκκλησία και τους ευχόμαστε να συνεχίσουν με την ίδια αγάπη να δοξάζουν τον Κύριο, να συνεχίσουν την ιεραποστολή τους.
Στις 7 Οκτωβρίου του 2018, κατά την επίσημη τέλεση της Θείας Λειτουργίας στον Καθεδρικό μας Ναό, υποσχόμουν στη Γενική Ηγουμένη του Μοναχικού Τάγματος των δούλων του Θεού, που ήταν παρούσα στη Θεία Λειτουργία, ότι η τοπική μας Εκκλησία θα προσέχει τις αδελφές σαν κόρες οφθαλμού. Πιστεύω ότι αυτό κάναμε και αυτό συνεχίζεται να γίνεται, αν και σήμερα, ως ευαίσθητοι άνθρωποι, οι κόρες των δικών μας οφθαλμών φαίνονται δακρυσμένες, διότι αποχαιρετούμε δύο από τις πέντε μοναχές.
Είμαστε βέβαιοι όμως,ότι και εκείνες, όπου κι αν εργαστούν στα πολλά ακόμα χρόνια της ζωής τους, δεν θα ξεχνούν ότι η Αειπάρθενος Μαρία του Ματαρά είναι η ίδια η Παναγία του Βρυσιού.
Αδελφή Σπεράντσα και αδελφή Κόρντις, σας αποχαιρετώ με την ευχή μου και τη γνωστή προσευχή μου: «ΜΕΙΝΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΚΥΡΙΕ».
Αμέσως μετά τον Σεβασμιότατο Νικόλαο η ηγουμένη της Μονής αδελφή Xόβενες ευχαρίστησε τις αδελφές και το εκκλησίασμα απευθυνόμενη με αυτά τα λόγια:
«Σήμερα ευχαριστούμε τον Θεό που αυτές οι δύο αδελφές μας εκπλήρωσαν την εντολή του Χριστού του να δίνουν μαρτυρία του Ευαγγελίου του σε όλο το κόσμο.
Ευχαριστούμε για το δώρο της παρουσίας τους ανάμεσά μας, που έφεραν τον Χριστό στις τοπικές πραγματικότητες και σε πολλούς ανθρώπους.
Ευχαριστούμε για τις καθημερινές προσευχές, για τις θυσίες, για τη χαρά τους, για την αφοσίωση και τη γενναιοδωρία τους σε αυτό το όμορφο νησί μας της Τήνου.
Αγαπητές αδελφές, να συνεχίστε την πορεία που ξεκινήσατε όταν ενωθήκατε με τον Χριστό μέσω των μοναχικών όρκων. Μείνετε πιστές σε αυτο το κάλεσμα του Κυρίου. Σίγουρα άλλα παιδιά, άλλοι νέοι, άλλες οικογένειες σας περιμένουν στους νέους σας προορισμούς. Να είστε δυνατές! Ξέρουμε ότι είναι δύσκολο να κάνετε αυτό το βήμα, αλλά μπορείτε να βασιστείτε στις προσευχές όλων μας.
Είθε ο Θεός να σας ευλογεί και να σας συνοδεύει σε αυτή τη νέα δέσμεσή σας από αγάπη γι’ Αυτόν και τις ψυχές».
Ευθύς αμέσως τον λόγο πήραν καθεμιά ξεχωριστά οι αδελφές όπου και εκείνες με τη σειρά τους ευχαρίστησαν το Θεό και την Εκκλησία. Η αδελφή Κόρντις είπε:
«Θέλω με απλά και λίγα λόγια να ευχαριστήσω πρώτα απ’ όλα τον Θεό, που με κάλεσε για να αφιερώσω την ζωή μου, για να είμαι κοντά Του σε όλα και ιδιαίτερα για το κάλεσμα στην ιεραποστολή.
Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό γιατί μου έφερε εδώ, στη Τήνο. Σε αυτό το αγαπημένο Νησί στον οποίο έχω ζήσει σχεδόν τέσσερα χρόνια, πολύ ωραία χρόνια. Και μου έφερε στο σπίτι της Παναγίας του Βρυσιού, που ακόμα συνεχίζει να φροντίσει τα παιδιά της, και να μας κάνει θαύματα….
Θα πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Επισκόπους, στους Ιερείς για της Λειτουργίες, την πνευματική φροντίδα και την υπομονή!
Επίσης για όλες τις αδελφές από την Τήνο που πάντα μας επισκεφθούν, μας βοηθάνε και ενώ είμαστε σε διαφορετικά Τάγματα αισθανόμαστε όλες στην ίδια αφιέρωση για την Εκκλησία.
Ιδιαίτερα, βέβαια, ευχαριστώ πολύ στις αδελφές της κοινότητας μου. Δεν θα πω κάτι τώρα… Εσείς ξέρετε πως είναι καλές!
Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό για αυτούς που πρόλαβα να γνωρίσω, που δεν είναι πια μαζί μας αλλά στον ουρανό, και μου έχουν αφήσει πολλά στην καρδιά μου… Για να πω μόνο κάποιους: Τζώρτζη, Νίκο, Λορέντζο, από Στενή: Μαριέττα και Ντουάρ, η αδ. Θηρεσία…. Και πόλους άλλους.
Εσάς όλους, σας ευχαριστώ πολύ, ευχαριστώ στα παιδιά και στους μεγάλους. Γιατί είσαστε για μένα μια οικογένεια, πραγματική οικογένεια… Εγώ ήρθα από μακριά να σας υπηρετήσω στο όνομα του Κυρίου και η απάντηση σας ήταν η καλύτερη… Σας ευχαριστώ για την καλοσύνη, την φιλία την γενναιοδωρία… Για το παράδειγμα της πίστεως και της χαράς.
Έχω μάθει πάρα πολλά μαζί σας…και θρησκευτικά και ανθρώπινα…
Μερικοί λένε ότι είναι κρίμα που έχω μάθει τα ελληνικά και τώρα θα την ξεχάσω. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν είχα μάθει την γλώσσα σας δεν θα μπορούσα ποτέ να σας γνωρίσω από κοντά, να σας ακούω, να σας καταλαβαίνω, να σας μιλήσω και να είμαι μέλη της τηνιακής οικογένειας. Είναι ένα τεράστιο θησαυρό που δεν μετανιώνω να το έχω. Θα προσπαθήσω να μην το χάσω.
Για να τελειώνω, σας ενθαρρύνω να είστε πάντα έτσι με τους ιερείς, τους μοναχούς και τις μοναχές. Να τους βοηθήσετε και να τους αγαπάτε όπως κάνετε, γιατί έρχονται στο όνομα του Κυρίου, και θα είναι ο ίδιος ο Θεός Αυτός που θα σας ευλογεί για αυτό (με χάρες, με κλήσεις…) γιατί ” ότι κάνετε με ένα απ’ αυτούς τους μικρούς μου, σε μένα το κάνετε “
Εμείς ήρθαμε εδώ για να εκτελέσουμε το θέλημα του Θεού, και αν μια μέρα φεύγουμε, είναι μόνο και μόνο για να εκτελέσουμε το θέλημά Του…
Σας ζητώ τις προσευχές σας για να μου δώσει ο Θεός την δύναμη να τον υπηρετήσω όλο και καλύτερα.
Εγώ σας υπόσχομαι ότι δεν θα σας ξεχάσω ποτέ στις δικές μου προσευχές, κάθε μέρα, να σας έχει ο Θεός καλά εσάς και τις οικογένειές σας, μέχρι να συναντηθούμε στον Ουρανό».
Ενώ η αδελφή Σπεράντζα με τη σειρά της είπε πως δεν ετοίμασε κάτι γραπτό αλλά προτιμά να έχει στη μνήμη της κάθε λεπτό που πέρασε από το 2018 στο νησί.
Στο τέλος ο Σεβασμιότατος π. Ιωσήφ στο όνομα της Εκκλησίας έδωσε ως ενθύμιο ένα αντίγραφο της εικόνας του κοσμεί το κεντρικό βήμα του Καθεδρικού Ναού της Τήνο με την ευχή η Παναγία του Ροδαρίου να τις σκεπάζει πάντοτε στο έργο τους.
