Όταν μία παρατεταμένη εκκρεμοδικία ετών δυναμώνει ευλόγως τους ψιθύρους παραγραφής των αδικημάτων, τότε πραγματικά δε μπορούμε να μιλάμε για κράτος δικαίου.

Η τραγική περίπτωση στο Μάτι με τους 104 νεκρούς, τους εκατοντάδες εγκαυματίες και τους χιλιάδες πληγέντες , στοιβάζεται στο ντροπιαστικό αρχείο μιας ατέλειωτης σειράς δικαστικών υποθέσεων που διαχρονικά προσβάλει, όχι μόνο αυτό που αποκαλούμε περί δικαίου αίσθημα, αλλά καταστρατηγεί το σύνταγμα και τους νόμους της υποτιθέμενης δημοκρατικής ευνομούμενης πολιτείας.

Δυστυχώς τη σκυτάλη της απερχούσης θλιβερής κυβέρνησης, ομολογεί η θλιβερή, επί του θέματος και των ημερών, δική σας αποτυχία.

Η ντροπή φτάνει ως το μεδούλι ,αφού η ¨ωσαννά¨ εξεύρεση ημερομηνίας έναρξης της δικής, σχεδόν μισή δεκαετία μετά, προσέκρουσε επιτόπου στις ασφυκτικά στενές πύλες της δικαστικής αιθούσης. Στο ίδιο δηλαδή το σπίτι της δικαιοσύνης. Εκεί που αναμετριέται το δίκαιο με το άδικο. Εκεί που η ύψιστη αρετή, ορίζει τις αποφάσεις της και απονέμει το δίκαιο.

Και όσο το ροκάνισμα του χρόνου συνεχίζεται, όσο ετεροχρονίζεται με νέα εμπόδια η δικαίωση των θυμάτων της φονικής πυρκαγιάς, τόσο οι πολίτες, αδυνατώντας να εξεύρουν κάποιο καταφύγιο δικαίου, θα χάνουν την εμπιστοσύνη τους, τόσο η κοινωνία θα κοχλάζει το θυμό της.

Κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της δικαιοσύνης και η απόδοση ευθυνών, δίχως καμία άλλη ανοχή ή καθυστέρηση, επιβάλλεται.

Φαίνεται ότι σα να παγιδευτήκαμε στην επιτυχία της ψηφιακής διακυβέρνησης, με αντίτιμο την ταυτόχρονη αναχώρηση από τον παράγοντα άνθρωπο. Και η ουσία της ύπαρξης του ανθρώπου, είναι κάτι απείρως πιο σύνθετο ή πιο απλοϊκό αν προτιμάτε, κάτι ωστόσο ανώτερο και υψηλότερο της απρόσωπης ψηφιοποιημένης μας εποχής. Μιας εποχής που σε καμία περίπτωση δε μπορεί να μεταχειριστεί την ανθρώπινη ψυχή, ως μία σαρωτική στοίβαξη τεράστιων όγκων πληροφοριών σε ελάχιστα μικρούς χώρους … όπως εκείνους της δικαστικής αιθούσης … (μεταφορικά μιλώντας).

Γ.Ν.Γ