Η φρίκη του πολέμου, φτάνοντας τόσο κοντά μας, μέσα στην “ειρηνική Ευρώπη των λαών”, μας δείχνει ωμά πως τα πράγματα μπορούν πάντα να γίνονται χειρότερα. Μια κοινωνία που δοκιμάζεται ήδη από την πανδημία, την ακρίβεια, την ανεργία, την αδικία και τους διαχωρισμούς, μπορεί να κτυπηθεί ακόμη περισσότερο, βρισκόμενη στο επίκεντρο του ανταγωνισμού τεράστιων κέντρων εξουσίας. Από την μία μεριά το Ρωσικό καθεστώς διεκδικεί μια θέση κυριαρχίας στην παγκόσμια σκακιέρα, από την άλλη το μονοπώλιο της επιρροής ΗΠΑ και ΝΑΤΟ κλυδωνίζεται.
Είναι ξεκάθαρο ότι στον ανταγωνισμό αυτόν δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Η σχετική πληροφόρηση στην Ελλάδα παρουσιάζει τον Πούτιν περίπου σαν έναν ψυχοπαθή ηγέτη που παίρνει εκδίκηση, εισβάλοντας σε ένα κυρίαρχο κράτος και σκοτώνοντας αμάχους ενώ η σοβαρή ΕΕ προσπαθεί να τον σταματήσει με κυρώσεις και ταυτόχρονα στέλνει πολεμικό υλικό και ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία. Φτάσαμε σε σημείο να ακούμε πολιτικές αναλύσεις για τον πόλεμο οι οποίες βασιζόταν στην εμμονή του προέδρου της Ρωσίας να φαίνεται νέος κάνοντας λίφτινγκ προσώπου…
Δεν περιμέναμε φυσικά κάτι διαφορετικό από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ της Ελλάδας τα οποία στηρίζουν με νύχια και με δόντια μια κυβέρνηση προσκολλημένη στο “άρμα” του ΝΑΤΟ. Αποκρύπτεται τελείως η κατάσταση που επικρατούσε στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια, με τις νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες να σκοτώνουν χιλιάδες κόσμου, με την στήριξη ή την ανοχή της κυβέρνησης νεοφιλελεύθερων – νεοναζί η οποία με την σειρά της στηρίχτηκε από την ΕΕ. Αποκρύπτονται τελείως οι δεκάδες στρατιωτικές παρεμβάσεις του ΝΑΤΟ ανά τον κόσμο, οι οποίες συμβαίνουν ακόμα και τώρα παράλληλα με την κρίση στην Ουκρανία. Αποκρύπτεται τελείως η υποκρισία της ελληνικής κυβέρνησης που καταδικάζει “τον πόλεμο του Πούτιν”, ενώ την ίδια στιγμή παραχωρεί στρατιωτικές βάσεις στο ΝΑΤΟ για τους δικούς του πολέμους, ενώ την ίδια στιγμή δεσμεύεται απέναντι στην Γαλλία να την υποστηρίξει σε ενδεχόμενες στρατιωτικές επεμβάσεις της οπουδήποτε στον κόσμο ακόμη και με Έλληνες στρατιώτες. Τελικά η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν τον πόλεμο με απόφαση Μητσοτάκη (από τις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες που έστειλαν πολεμικό υλικό στην Ουκρανία) δείχνει την απολύτως δουλική συμπεριφορά της κυβέρνησης απέναντι στο ΝΑΤΟ.
Από την άλλη μεριά, δεν μπορούμε να πειστούμε πως η ρωσική πολεμική μηχανή έχει ως μοναδικό στόχο την αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς και την αποναζιστοποίηση της Ουκρανίας. Την ίδια άποψη φαίνεται να έχει και ένα μεγάλο μέρος του λαού της Ρωσίας, την οποία και εκφράζει τις τελευταίες μέρες με δεκάδες αντιπολεμικές διαδηλώσεις σε πολλές ρωσικές πόλεις, αντιμετωπίζοντας την κρατική καταστολή και την φίμωση.
Μέσα στα πλαίσια του οικονομικού και πολιτικού συστήματος της κυριαρχίας του κεφαλαίου, αυτούς τους ακραίους ανταγωνισμούς θα τους πληρώνουν πάντα οι λαοί, με πόνο και με αίμα.
