Ενα ετερόκλητο μείγμα ανθρώπων συγκεντρώνεται σε ένα χωριό της Τήνου για να μάθει την τέχνη του μαρμάρου σε έναν τόπο που έχει σμιλευτεί μαζί του πάνω από δύο αιώνες
Η Τήνος, όπως όλες οι Κυκλάδες, αλλάζει πρόσωπο τον χειμώνα. Το καλοκαίρι η καρδιά του νησιού χτυπά στη Μεγάλη Κολυμπήθρα, την ημέρα, και στο μπαρ του Κουρσάρου, τη νύχτα. Οταν όμως επιβληθεί το φθινόπωρο και οι επισκέπτες εγκαταλείψουν το τοπίο των θερινών τους αναμνήσεων, το νησί βρίσκει τους δικούς του ρυθμούς. O παλμός του πλέον εναρμονίζεται με τα χτυπήματα των καλεμιών που σμιλεύουν το μάρμαρο στον Πύργο, ένα χωριό 24 χιλιόμετρα ανατολικά του λιμανιού της Χώρας.
Εκεί λειτουργεί, από το 1955, το Προπαρασκευαστικό Επαγγελματικό Σχολείο Καλών Τεχνών Πανόρμου στο οποίο αυτή τη στιγμή φοιτούν 25 σπουδαστές. Βέβαια, η Ιστορία αυτού του χωριού, αλλά και ολόκληρης της Οξω Μεριάς της Τήνου, είναι σφυρηλατημένη με το μάρμαρο και την επεξεργασία του πολλά χρόνια πριν από την ίδρυση του Σχολείου. Η περιοχή υπήρξε κέντρο μαρμαροτεχνικής ήδη από την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το χωριό γέννησε κάποιους από τους πιο σπουδαίους καλλιτέχνες του 19ου αιώνα: τον Νικηφόρο Λύτρα, τον Δημήτρη Φιλιππότη και, φυσικά, τον Γιαννούλη Χαλεπά.
Ο Λεωνίδας Χαλεπάς, διευθυντής του Σχολείου, γλύπτης και καθηγητής Γλυπτικής, είναι δισέγγονος του αδελφού του Γιαννούλη. Εξηγεί όμως ότι ο λόγος για τον οποίο αποφάσισε να έρθει στην Τήνο πριν από οκτώ χρόνια δεν έχει να κάνει με την καταγωγή του. «Το γνώριζα από πολύ παλιά το Σχολείο γιατί είχα συμφοιτητές στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας που ήταν αριστούχοι απόφοιτοι του Σχολείου μας. Ηταν εξαιρετικοί συνάδελφοι».
Οι δύο πρώτοι στη βαθμολογία απόφοιτοι από το Σχολείο της Τήνου, τότε όπως και τώρα, μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών χωρίς εξετάσεις. Φοιτώντας στην ΑΣΚΤ έφερναν εκτός από την προσωπική τους ιδιοσυγκρασία και τη μέθοδο που διδάχτηκαν στο Σχολείο.
«Είχαν μια αφοβία με το υλικό», εξηγεί ο κ. Χαλεπάς. «Το ξέραν, το κατείχαν, είχε περάσει βαθιά μέσα τους και η συνύπαρξη μαζί τους ήταν πολύ εποικοδομητική. Θα ξυπνούσαν το πρωί και οκτώ η ώρα θα ήταν εκεί. Ηταν δουλευταράδες τα παιδιά, ήταν εργάτες, δουλεύανε πειθαρχημένα, με τα χέρια. Και είναι σημαντικό στην τέχνη –χωρίς να σημαίνει ότι μέσα από αυτό προκύπτει κάποιος ορισμός της– να βλέπεις αυτόν τον συνδυασμό, το διανοητικό και το ψυχικό, μαζί με το χειρωνακτικό κομμάτι, ας το πούμε συμβολικά “μυαλό”, “καρδιά” και “χέρια” να συνεργάζονται».
