Για τους κατοίκους των νησιών το φετινό Πάσχα είναι διαφορετικό από κάθε προηγούμενο. Η αναγκαστική παραμονή στα σπίτια λόγω του κορονοϊού δεν επέτρεψε στους ταξιδιώτες να περάσουν τις ημέρες αυτές στις Κυκλάδες και τα άλλα νησιά που κάθε χρόνο γέμιζαν με επισκέπτες.
www.ert.gr
Όμως, και στα νησιά όπως και οπουδήποτε αλλού, η ζωή συνεχίζεται και οι μόνιμοι κάτοικοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουν οπλισμένοι κυρίως με μια έμφυτη αισιοδοξία. Στην προσπάθεια να καταγράψουμε τι συμβαίνει στην άλλη άκρη της (ακτοπλοϊκής) γραμμής, επικοινωνήσαμε με ανθρώπους που ζουν μόνιμα σε νησιά των Κυκλάδων.
Από το ημερολόγιο της Μεγάλης Εβδομάδας
Είναι Μεγάλη Παρασκευή. Υπό κανονικές συνθήκες ο δρόμος κάτω απ’ το παράθυρό μου θα ήταν γεμάτος ζωή, επισκέπτες που ξύπνησαν νωρίς να πάνε στην εκκλησία, εστιάτορες που βγήκαν για τις πρωινές προμήθειες. Τα πλοία θα εμφανίζονταν στον ορίζοντα κάθε λίγο και λιγάκι, οι τελευταίοι επισκέπτες του Πάσχα θα γέμιζαν με βιαστικές φωνές τους δρόμους. Κάτω απ’ το παράθυρό μου σήμερα όμως επικρατεί απόλυτη ησυχία. Δεν έχω δει ούτε ένα αυτοκίνητο να περνά απ’ το πρωί και τα πλοία… τα πλοία εμφανίζονται πλέον μια φορά τη μέρα και αν…
Εγώ θα ετοιμαζόμουν για το χωριό. Κάθε τέτοια μέρα, μαζεύεται όλη η οικογένεια στην εκκλησία του χωριού και συναντάμε φίλους και συγγενείς που μας έχουν λείψει μετά τον μακρύ, ήσυχο χειμώνα της Τήνου. Φέτος (ευτυχώς) δεν ήρθε κανείς. Και η εκκλησία του χωριού θα παραμείνει σιωπηλή. Όπως όλα!
Η φετινή πραγματικότητα είναι διαφορετική
Αυτή η εποχή είναι κανονικά ένα μικρό καλοκαίρι για την Τήνο. Το νησί ξυπνά από τη χειμερία νάρκη στην οποία πέφτει μετά τον Οκτώβριο και, ξαφνικά, μέσα σε δυο τρεις μέρες ξεχειλίζει από κόσμο, φασαρία και ζωή. Οι επιχειρηματίες του νησιού περιμένουν αυτές τις μέρες για να μπορέσουν να δουν κάποιες πρώτες εισπράξεις στα ταμεία τους μετά από μήνες. Για αυτούς τους ανθρώπους η κατάσταση είναι δύσκολη. Οι περισσότεροι έκαναν εργασίες και ανακαινίσεις μέσα στον χειμώνα και ήταν έτοιμοι για τη νέα σεζόν όταν… η απαγόρευση ανακοινώθηκε, τα πλοία σταμάτησαν να μεταφέρουν κόσμο και ο χρόνος σταμάτησε να κυλά. Δυστυχώς, βρέθηκαν μόνοι μέσα στα ανακαινισμένα μαγαζιά τους, να περιμένουν μια σεζόν που δεν ξέρουμε πότε και αν θα ξεκινήσει.
Η δική μου επιχείρηση είναι κλειστή από τις 11 Μαρτίου. Έχω ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών και εμείς ήμασταν οι πρώτοι που αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε. Μου λείπει η τάξη, μου λείπουν οι μαθητές μου, μου λείπει να φεύγω το μεσημέρι να πάω στη δουλειά (και ας γκρίνιαζα γι’ αυτό). Προσπαθώ να βρω νέους τρόπους να επικοινωνώ με τους μαθητές μου και να συνεχίσουμε με τους συνεργάτες μου τη διδασκαλία. Νομίζω πως σε αυτή τη συγκυρία οι εκπαιδευτικοί, κάθε λογής, ήμασταν αυτοί που προσαρμοστήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε στη νέα κατάσταση και μείναμε, σαν την ορχήστρα του Τιτανικού, να κάνουμε τη «δουλειά» μας όταν όλα γύρω μας άλλαζαν άρδην.
Ο άντρας μου είναι οινοποιός. Συνήθως αυτές τις μέρες φιλοξενούμε τους πρώτους επισκέπτες στον αμπελώνα μας. Πέρυσι ήταν η Μερώπη και ο Στέφανος, που ζουν στην Κροατία, και η Μάρτα με την οικογένεια της, δημοσιογράφος από την Ιταλία, που ήρθαν τέτοιον καιρό. Φέτος δεν ξέρουμε αν και πότε θα μπορέσουμε να έχουμε φιλοξενούμενους στον αμπελώνα. Δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουν να μας επισκεφθούν οι φίλοι μας από το εξωτερικό, αν θα μπορέσουμε να δοκιμάσουμε κρασιά κάτω απ’ τον ίσκιο του πλάτανου, αν θα μοιραστούμε ανέμελες καλοκαιρινές αναμνήσεις.
Ύστερα είναι και το φεστιβάλ μας, το Tinos Food Paths, που περιμένουμε κάθε χρόνο με ενθουσιασμό. Είναι ο τρόπος μας να αποκαλύπτουμε τις κρυφές ομορφιές του νησιού μας σε όσους το επισκέπτονται. Δυστυχώς, ούτε αυτό θα γίνει φέτος!
Αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου και αισιοδοξία
Σε όλα αυτά όμως υπάρχει πάντα και η θετική πλευρά. Αυτόν τον ένα μήνα έχω ζήσει την οικογένειά μου όσο ποτέ. Περνάω κάθε ώρα και στιγμή με τον μικρό μου γιο και τον άντρα μου, που ομολογώ πως δεν έβλεπα συχνά πριν. Απολαμβάνουμε μια βόλτα στην εξοχή που είναι γεμάτη λουλούδια. Απολαμβάνουμε ένα τραπέζι με καλό κρασί και καλή μουσική στο σαλόνι μας. Απολαμβάνουμε έναν απογευματινό καφέ στο μπαλκόνι, χωρίς το άγχος για τις δουλειές και τις υποχρεώσεις που τρέχουν. Αγναντεύουμε τον ορίζοντα και ελπίζουμε για το μέλλον. Όταν ο ορίζοντας θα είναι πάλι γεμάτος πλοία που θα φέρνουν κόσμο στο νησί. Όταν η ζωή θα ξαναβρεί τους συνηθισμένους ρυθμούς της, ίσως λίγο πιο αργούς. Και όταν θα είμαστε όλοι εδώ για να τα χαρούμε μαζί!
*Η Ειρήνη Δελλατόλα είναι ιδιοκτήτρια κέντρου ξένων γλωσσών και συμμετέχει ως εθελόντρια στο Φεστιβάλ Tinos Food Paths
