Πανηγύρισε και φέτος με κάθε ιεροπρέπεια ο Ναός των Τριών Ιεραρχών της πόλης μας. Αλλά…. απουσίαζε ο σεβαστός εφημέριος της Ενορίας, ο πατήρ Γεώργιος Ασημομύτης. Είχε αναχωρήσει πριν μερικές μέρες για τα ουράνια δώματα της Βασιλείας του Θεού. Θλιμμένος ο λαός στη μεγάλη πανήγυρη. Μόνη παρηγορία η βεβαιωμένη πίστη πως ο ιερέας του λειτουργούσε στο υπερουράνιο θυσιαστήριο και από εκεί ψηλά μας ευλογούσε εν μέσω χορού Αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων.
«΄Εφυγε νωρίς με πόνους» ψιθυρίζαμε συμπάσχοντας. Δεν ολοκλήρωσε τον κύκλο της επίγειας ζωής του. Οι Γραφές της Εκκλησίας μας όμως δίνουν απαντήσεις στις ανθρώπινες απορίες. «Ευάρεστος τω Θεώ γενόμενος ηγαπήθη». ΄Εγινε ευάρεστος στον Θεό. Και ο Θεός τον αγάπησε. Και τον κάλεσε κοντά Του « μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού». Για να μην αλλάξει τη σύνεσή του η κακία του κόσμου μας. ΄Ετσι έφθασε στην αιώνια ανάπαυση, πριν προλάβει να γεράσει. «Τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς». Σε λίγο χρόνο συμπλήρωσε πολλά χρόνια ζωής.
Και ήταν ο παππα- Γιώργης μας σεβαστός, αγαπητός, προσηνής και ευχάριστος στη συναναστροφή. Απέπνεε την ειρήνη και τη χαρά του Κυρίου, που τον αξίωσε να δημιουργήσει με την πρεσβυτέρα του μια ωραία οικογένεια και να δουν «τέκνα τέκνων». Η πίστη του ειλικρινής και ανυπόκριτη «δι’ αγάπης ενεργουμένη». Λειτουργούσε « ως υπηρέτης Χριστού και οικονόμος μυστηρίων Θεού» και αναγεννιόταν μέσα στην αγιαστική Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Κι όταν κήρυττε απ’ την Ωραία Πύλη το λόγο του Θεού με ευκρίνεια και καθαρότητα, στάλαζε γαλήνη στις ψυχές μας.
Με πίστη επίσης και αγαθή συνείδηση διακονούσε τους κύκλους της Αγίας Γραφής. Ο λόγος του ειρηνικός και παρηγορητικός μάς δρόσιζε με τα νάματα της θεολογικής του κατάρτισης. Κατά το λόγο της Γραφής «επίστευσα, διό ελάλησα» ανέπτυσσε, ως πιστός δούλος του Θεού, τα θέματα στους κατηχουμένους, ερμηνεύοντας χωρία της Αγίας Γραφής, με αναφορές στο Συναξαριστή και στα Πατερικά κείμενα, που είχε αποθησαυρίσει με επίμονη προσωπική μελέτη. ΄Ετσι αντλούσε πνευματική δύναμη να ζει κατά Θεόν και να οδηγεί τους πιστούς στο δρόμο του Θεού. Υποβοηθούσε με τον τρόπο του το ποίμνιό του στο καλό και το οικοδομούσε στην πνευματική ζωή.
Από τα μαθητικά του χρόνια φάνηκαν τα χαρίσματά του, πνευματικά και ψυχικά. Κι όταν τότε υποδύθηκε, σε σχολική θεατρική παράσταση, το ρόλο του ηγούμενου Γαβριήλ στην ανάφλεξη του Αρκαδίου, είδαμε οι δάσκαλοί του την ιερατική του κλίση και προσδοκούσαμε την κλήση του Θεού με το πλήρωμα του χρόνου. «Του εδόθη η Χάρις»! Αξιωθήκαμε να δούμε τη χειροτονία του, να παρακολουθούμε την κατά Χριστόν πορεία στη ζωή του κι αναπαυόταν η ψυχή μας για τον εκλεκτό μαθητή μας.
Και όπως όλοι οι ιερείς, ακολουθούσε με αφοσίωση την παράδοση της Εκκλησίας μας κατά τις πανηγυρικές ή πένθιμες περιόδους του εκκλησιαστικού έτους. Μα δημιούργησε και καθιέρωσε κι εκείνος «παράδοση» για τον εκάστοτε εφημέριο του ιστορικού Ναού των Τριών Ιεραρχών κατά τη μεγάλη ημέρα της Τήνου στις 30 Ιανουαρίου. Τον θυμόμαστε, όταν το βράδυ της εορτής περνούσε η λαμπαδηφορία των μαθητών ψάλλοντας «Εύρεσιν της Παναγιάς μας όλοι να υμνήσωμεν…», να στέκεται στο προαύλιο της σημαιοστόλιστης και μυρτοστόλιστης εκκλησίας των Τριών Ιεραρχών. Να μας ραίνει με το ροδοκάνι στο χέρι, να μας εύχεται… Κι η λάμψη των ματιών του έδειχνε το πανηγύρι της ψυχής του. Τώρα πια έχει χάρισμα Θεού ο πατήρ Γεώργιος να ιερουργεί στην αιώνια ζωή…
Ας ειρηνεύει ο Κύριος στην αγάπη του Θεού τους ενορίτες του, που ορφάνεψαν. Κι ας κατευθύνει «ο Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως» τις καρδιές των αγαπημένων του παιδιών, εγγόνων, της σεβαστής πρεσβυτέρας του και των συγγενών του «εις την υπομονήν του Χριστού». Εμείς «οι ζώντες οι περιλειπόμενοι» προσευχόμαστε με την ελπίδα της Αναστάσεως του Κυρίου μας: « Αείμνηστε, πάτερ Γεώργιε, εν πίστει και αγάπη, και ελπίδι, και πραότητι, και αγνεία, και εν τω Ιερατικώ αξιώματι, ευσεβώς διέπρεψας». Ο προαιώνιος Θεός, τον Οποίο και υπηρέτησες «κατατάξει το πνεύμα σου, εν τόπω φωτεινώ, και τερπνώ, ένθα οι Δίκαιοι αναπαύονται». Αιωνία η μνήμη σου και η ευχή σου συνοδός στην υπολειπόμενη ζωή μας.
ΑΝΝΑ Κ.ΚΟΡΝΑΡΟΥ – ΚΑΛΑΜΑΡΑ
