Με ρωτανε πολλές φορές τι νιώθω όταν τρέχω.
Τίποτα δεν νιώθω.
Με ρωτανε: Πώς αισθάνομαι όταν τρέχω με την Αθανασία.
Τίποτα δεν αισθάνομαι.
Τρέχω με τη κόρη μου και κάνω το αυτονόητο από τη στιγμή που έχει ένα σύνδρομο που θα την έχει καθηλωμένη σε καρότσι.
Δεν είναι δική μου σκέψη αυτή , την είχα ακούσει σε ένα podcast σε μια βραδινή μου προπόνηση και την έλεγε ο Γιώργος Δημουλάς
Έτσι είναι.
Κάνω το αυτονόητο τίποτα παραπάνω τίποτα παρακάτω.
Προσπαθουμε με όλη την ομάδα να στείλουμε μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι αυτά τα παιδιά πρέπει να βγουν έξω και να μη τους βάζουμε εμπόδια. Στέλνουμε μήνυμα στους γονείς ότι να σηκώσουν το κεφάλι και τα μανίκια να δυναμώσουν τη φωνή τους και να κάνουν φασαρία με τη παρουσία τους ναι για τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ.
Εγω, ο Φραγκίσκος Γιαννησόπουλος και ο Konstantinos Dellos απλά τρέξαμε 21χλμ στο Νυχτερινό Ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης σε μια τρομερή διοργάνωση με τρομερούς ανθρώπους με μοναδικό μειονέκτημα τη κυκλική διαδρομή που ελπίζουμε να επιστρέψει στη παραλία της Θεσσαλονίκης.
Για να φτάσουμε στην εκκίνηση όλα πέρασαν από τα χέρια της Μαρίας Χαρικιοπούλου που πάντα είναι εκεί. Ευχαριστούμε τον σύλλογο Φιλοπροόδων φαλαταδου για τη χορηγία και που είναι συνέχεια δίπλα μας.
Την Golden Star Ferries για την μετακίνηση μας μέχρι την Αθήνα και την επιστροφή μας στη Τήνο μας.
Ραντεβού σε λίγο καιρό στο φαλαταδο να τα πούμε και από κοντά. Το ταξίδι συνεχίζεται…. Τα λέμε Αθήνα σε ένα ξεχωριστό αγώνα .