back to top

Ο βραβευμένος Γιώργος Συμπάρδης στο Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου

Ο συγγραφέας έρχεται στην Τήνο μετά την πρόσφατη κυκλοφορία του νέου μυθιστορήματός του (Πλατεία Κλαυθμώνος, εκδ. Μεταίχμιο). Το συνολικό έργο του έχει εκτιμηθεί από την κριτική και παράλληλα έχει βραβευτεί τόσο με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος και το Διεθνές Βραβείο Καβάφη όσο και με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Γεννήθηκε στην Ελευσίνα (1945) και ζει στην Αθήνα. 

-Σπουδάσατε Νομικά και κινηματογράφο. Πώς σας κέρδισε, τελικά, η λογοτεχνία; Είναι τα ευγενή παράδοξα της ζωής;…

Στη Νομική αποφάσισα να δώσω εξετάσεις, τελευταία στιγμή, και χωρίς προπαρασκευή, γιατί πιεζόμουν από το σπίτι, από τον απαιτητικό πατέρα μου. Δεν μου βγήκε σε κακό, βιοπορίστηκα. Τον κινηματογράφο πάλι τον αγάπησα κι εξακολουθώ να τον αγαπώ. Από τις σπουδαίες και πιο «δύσκολες» ταινίες τέχνης μέχρι και τις φτηνές b-movies, τις ταινίες με εξωγήινους και ζόμπις. Από πολύ νωρίς αγάπησα και το θέατρο, κι ακόμα περισσότερο τη λογοτεχνία, κυρίως τα μυθιστόρηματα και τις νουβέλες που διάβαζα μετά μανίας. Τα διηγήματα καλά ήταν, μου άρεσαν, αλλά σπάνια (όπως, ας πούμε, στον Βιζυηνό ή στον Δημήτρη Χατζή) με ενθουσίαζαν. Μου άρεσαν οι εκτενεστερες αφηγήσεις, αυτές που δεν απέχουν πολύ από τις κινηματογραφικές.

Υποστηρίζει το Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου

Το πρόσφατο μυθιστόρημά σας είναι το έκτο στη σειρά των βιβλίων σας. Τι ακριβώς αναζητεί ένας συγγραφέας σε κάθε επόμενο βιβλίο του;

Ιστορίες ανθρώπων και καταστάσεων που νιώθει και πιστεύει ότι πρέπει να ειπωθούν. Το αιώνιο παράδοξο και η αναψηλαφηση του αλυτου μυστηριου της φύσης μας. Από τη μια ζούμε σε περιόδους μεταξύ συμβατικών πολέμων κι από την άλλη μέσα σε ακαταπαυτους και πολύπλευρους εμφύλιους.

Υποστηρίζει το Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου

-Μιλώντας για την Πλατεία Κλαυθμώνος, κεντρικό θέμα είναι η ανάμνηση των προσωπικών βιωμάτων (τόσο για τον συγγραφέα όσο και για τον αναγνώστη). Πιστεύετε στη σημασία του παρελθόντος στο παρόν μας; 

Σε αυτό το βιβλίο δεν πρόκειται για κάποια μακρινή ανάμνηση. Ο δεκαεννιάχρονος φοιτητής της Νομικής, και κεντρικός ήρωας του μυθιστορηματος, αφηγείται κάτι, την ιστορία του, σε κάποιον εν θερμώ, λίγο μετά  το τέλος της, ενδεχομένως τον Μάιο του 1968. Μπορεί ν’ ανατρέχει στο οικογενειακό παρελθόν, αλλά ο παροντικός χρόνος της ιστορίας τοποθετείται μεταξύ Σεπτεμβρίου 1967 και Απριλίου 1968, καλύπτοντας τις απαρχές της δικτατορίας. 

Ένα άλλο, δεύτερο, ζήτημα είναι τα προσωπικά βιώματα. Αφενός τα δικά μου κι αφετέρου  των αναγνωστών… Λόγω ηλικίας, τη δικτατορία την έζησα και τη γνώρισα σε όλο της το μεγαλείο. Οι κατά πολύ νεότεροί μου αναγνώστες γνωρίζουν όσα γνωρίζουν από βιβλία κι από αφηγήσεις ημών των παλαιοτέρων. Οπότε, ερχόμαστε σ’ ένα τρίτο ζήτημα: δεν είναι κακό να θυμόμαστε, να συγκρίνουμε το παρελθόν με το παρόν. Είναι χρήσιμο να διαπιστώνουμε τι έχει αλλάξει και τι έχει παραμείνει ίδιο.

-Τι επιθυμείτε να εκτιμήσουν οι παλαιοί όσο και οι νέοι αναγνώστες σας σε αυτό το βιβλίο; Καλλιεργείτε, γενικότερα, μιαν αίσθηση «επικοινωνίας» μαζί τους; Σε μια φανταστική βιβλιοθήκη, όπως αυτές που συναντάμε στον Μπόρχες, θα υπάρχει βέβαια και κάποιο βιβλίο που δεν το άνοιξε πότε κανείς και που κρατάει ανά τους αιώνες που παρέρχονται επτασφράγιστο το μυστικό του. Αλλά,  στα καθ’ ημάς, τα βιβλία γράφονται για να διαβαστούν, υπάρχουν αν κι εφόσον υπάρξει ο αναγνώστης τους. Θέμα μου στην Πλατεία Κλαυθμώνος, η «αποσιωπημένη» ομοφυλοφιλία, αλλά και το κοινό μυστικό της αμφιφυλοφιλίας. Κυρίως, ο γάμος τινών εξ ημών – ποιοι και ποιες παντρεύονται, τι είδους γάμους κάνουν, τι οι καρποί αυτών των γάμων. Θέμα μου τα αγωνιώδη ερωτήματα ενός παιδιού που μεγαλώνει σε μια οικογένεια της δεκαετίας του ’60, όπου περίσσευαν τα αινίγματα, οι σιωπές, οι συγκαλύψεις. Οι αναγνώστες καλούνται ν’ απαντήσουν, εάν και κατά πόσον έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Ασφαλώς, σήμερα συζητιούνται με μεγαλύτερη άνεση αυτά τα ζητήματα. Αλλά, φρονώ, πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στην ουσία.

Ακολουθήστε το Tinos Today στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Newsletter