“Δεύτε Τήνιοι…” Είναι κάτι μέρες, που νιώθεις πιο πολύ από ποτέ πως θέλεις να επιστρέψεις. Σε μέρες μεστές, στη γη που σε γέννησε, σε εκείνους που πια δεν είναι εκεί να σε προσμένουν… Στο προαύλιο της Μεγαλόχαρης, να κρατάς σαν σήμερα το φαναράκι για τον εορτασμό της Ευρέσεως της αγίας εικόνας Της, να είναι ολόγυρά σου πολλά – πολλά παιδιά και να μέλπουν ύμνους της χαράς και της πίστης, υψώνοντας τα πολύχρωμα φαναράκια με τα αγιοκέρια της καθαρής ψυχής τους.

Έπειτα η πομπή να διαβαίνει στα σοκάκια του νησιού, να βγαίνουν στα μπαλκόνια οι νοικοκυρές και να αγιάζουν με λιβάνι και ανθόνερο. Να γίνεται στη μαρμαρένια Εξέδρα δέηση κι οι ύμνοι να αντηχούν από τα στόματα μέσα σε μια παλλαϊκή κατάνυξη και να δοξάζουνε την Παναγιά και το νησί μας. “Χαίρε, πάναγνε Μαρία…” “Χαίρε, Τήνος τιμημένη και δροσόλουστο νησί…”.

Να σε προσμένουνε μετά στο πατρικό οι γεννήτορες, με τις ευχές και το ρακάκι έτοιμο. Να πλημμυρίζουνε με τις φωνές τους όλα τα μικρά μας εκείνη την ευωδιαστή αυλή με τα βασιλικά, το γιασεμί και τον ιβίσκο. Και ύστερα να μάχονται αθώα, ποιο θα κρατήσει ολόγερες τις κόλλες με τα χρώματα, μην του τις σπάσουνε τα άλλα παιδιά στο φαναράκι του. Και να είναι όλα φωτεινά, χαρούμενα, και δίχως φόβους… Κανένας να μη λείπει απ’ την αγκαλιά, να είσαι πάλι εκείνο το μικρό παιδί, που κούρνιαζε σε βεβαιότητες και αδημονούσε για ευοίωνο αύριο.

Τώρα, κρατάς μες στις παλάμες σου εκείνο το αύριο. Ανέφικτη μια τέτοια παλιννόστηση… Μα έχεις βαθιά ευγνωμοσύνη για όσα έζησες στο χθες. Θα έχεις πάντα στις αποσκευές σου τα πρόσωπα και την ευχή αυτών που τόσο αγάπησες, θα έχεις τις ρίζες σου, να απλώνονται βαθιά στο χώμα του νησιού σου, και αγαπημένα πρόσωπα που πάλι σε προσμένουν να επιστρέφεις. Κι έτσι όπως έκανες από μικρό παιδί, πάλι θα στρέφεις μάτια αχόρταγα σε ευοίωνο αύριο. Και θα το καρτεράς, με δύναμη και πίστη! Χρόνια πολλά κι ευλογημένα. Η Μεγαλόχαρη και οι Τρεις Ιεράρχες ας μας φωτίζουν.

Κείμενο : Ευαγγελία Μινάρδου – Αδάμου