Απολογισμός και κοπή πίτας για το Βωλάξ Τήνου

ΠΗΓΗ: www.volax.gr

Σε αυτό το post θα προσπαθήσω να κάνω έναν μικρό απολογισμό από τα θέματα που συζητήθηκαν χτες στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Συλλόγου, στην Αθήνα. Είναι καθήκον όλων μας να παρευρισκόμαστε σε αυτές τις συγκεντρώσεις γιατί έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να έρθουμε κοντά σε συγχωριανούς και σε φίλους, που η καθημερινότητα και οι συνθήκες της ζωής μας έχουν απομακρύνει. Τουλάχιστον μια φορά το χρόνο μας δίνεται η ευκαιρία να ενημερωθούμε για τις ανάγκες της Βωλάξ, τα έργα που έχουν ήδη γίνει ή βρισκονται σε εξέλιξη, μπορούμε να εκφράσουμε τις ιδέες μας, να υπογραμμίσουμε τις όποιες παραλήψεις και να αποφασίσουμε όλοι μας για τα διάφορα θέματα που αφορούν το αγαπημένο μας χωριό, να περάσουμε καλά.

Θα ξεκινήσω με την εισαγωγή-κλισέ: Τα νέα του καθενός πήραν κι έδωσαν, γιατί δεν ήρθε ο τάδε, μήπως έχει κάτι, πως μεγάλωσε ο τάδε, τον θυμώμουν παιδάκι, κ.λπ. Ευχές ανταλλάχθηκαν, εγγραφές ανανεώθηκαν, οι κουβέντες άναψαν, το βωλακίτικο ρακί βρισκόταν σε κάθε τραπέζι, τα χαμόγελα ήταν πολλά και οι ιδέες για το παρόν και το μέλλον του χωριού ακόμη περισσότερα:Ο κόσμος που προσήλθε ήταν ικανοποιητικός, αν και θυμάμαι κάποιες φορές που είχαμε περισσότερα άτομα, κυρίως παιδιά. Γενικά ήταν όμορφα και σωστά οργανωμένα, όπως πάντα. Ο κόσμος ευχαριστήθηκε που είδε τους δικούς του ανθρώπους και πέρασε ένα οικείο και ευχάριστο τρίωρο. Η αλήθεια είναι πως στη Βωλάξ μαζεύονται πάντα περισσότεροι. Εκεί δεν λείπουν οι δημοτικοί άρχοντες, οι ανώνυμοι πολιτευτές και οι ολυπληθείς φίλοι των κατοίκων, αφού οι ταβέρνες έχουν πάντα φαγητό και το ρακί δεν σταματάει να γυρίζει… 

Στην Αθήνα, το fingerfood —και αλμυρό και γλυκό—, βρισκόταν σχεδόν δίπλα μας, σε ικανοποιητικές ποσότητες, με πολλές επιλογές για τους πιο απαιτητικούς και γενικά δεν πρέπει να είχε κανείς παράπονο. Περίσσεψαν αρκετά και μοιράστηκαν σε όσους δεν κατάφεραν να έρθουν στην κοπή, είτε γιατί η εποχική γρίπη είναι σε έξαρση είτε γιατί ο καθένας είχε τις δικές του υποχρεώσεις. Από την άλλη, υπήρξε η σχετική μουρμούρα στο ρακί, γιατί τελείωσε κάπως γρήγορα και πολλοί γυρνούσαν τα τραπέζια μήπως βρίσκεται καμιά σταγόνα… Λυπήθηκα που ξέχασα να φέρω το δικό μου μπουκάλι.

Πάμε στα της ημερησίας διάταξης:

Περί του οικονομικού απολογισμού

Παραδοσιακά πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη ήταν ο οικονομικός απολογισμός για τη διαχειριστική χρήση του 2019. Από όσο θυμάμαι αυτή ήταν η μικρότερη σε έκταση αναφορά. Η ανάγνωση κάποιων βασικών στοιχείων τελείωσε πολύ γρήγορα χωρίς να γίνει κάποια ειδική επεξήγηση για τα οικονομικά αποτελέσματα, πλην μίας: πως το έσοδο των 54,50 ευρώ από τη jazz βραδιά, ήταν μικρό γιατί έγινε καθαρά πειραματικά. «Ο Συλλόγος δοκίμασε να κάνει κάτι εναλλακτικό που δεν διαφημίστηκε —παρά μόνο μεταξύ μας». Καμία άλλη παρατήρηση δεν υπήρξε ή δεν ερμηνεύτηκε η αύξηση ή η μείωση των έσοδων. Δεν υπήρξε αναφορά ούτε στο πάρτυ που δεν έγινε ή γιατί δεν έγινε χορός στη θέση του, όπως κάποιοι αναρωτήθηκαν, αναμεταξύ τους φυσικά. 

Το κλασικό «δημοκρατικό» ερώτημα που τέθηκε από τον Σύλλογο, αν θέλει κανείς να ρωτήσει κάτι, όχι μόνο είχε τη λογική κλεισίματος του συγκεκριμένου θέματος, αλλά δεν άνοιξε και κάποια επιμέρους θέματα για πιθανά ερωτήματα. 

Είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν ότι πάντα πρέπει να λέμε αυτό που νιώθουμε ή πιστεύουμε, με το όποιο κόστος. Ενήλικοι είμαστε. Ωστόσο, κατανοώ πως σε κανέναν μας δεν είναι εύκολο. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να προβάλουν τις θολές πτυχές του εαυτού τους, αλλά τις πιο ευχάριστες. Με αποτέλεσμα να χάνονται οι λέξεις σε τέτοιου είδους συγκεντρώσεις. Λέξεις που θα ειπωθούν αργότερα, σε μικρότερο κύκλο. Δεν φταίει ο Σύλλογος αν κάποιοι δεν ανοίγουν το στόμα τους. Θα έλεγα όμως πως φταίει γιατί δεν δημιουργεί τις συνθήκες για να ανοίξει αυτό το στόμα…  Και αυτό είναι διαχρονικό, από την τις πρώτες συγκεντρώσεις της δεκαετίας του ’80.

«Άντε να περάσουμε στο επόμενο, έχουμε να μιλήσουμε και για το καταστατικό και θα μας πάρει ώρα: Πρέπει να φύγω στη 1:30…»

Με αφορμή τα έξοδα του Συλλόγου, ο Νίκος σχολίασε πως αυτά οφείλονται σε έργα που έγιναν και στην ουσία αφορούν την εκκλησία ενώ, κάποια στιγμή, αναρωτήθηκε:

«— Δεν ξέρω αν από πλευράς μας έχει επικοινωνηθεί: Πόσοι ξέρετε πως φτιάξαμε την οροφή του Παπαδικού, όπου έπεφταν τα επιχρίσματα λόγω των βροχών του χειμώνα; Πόσοι ξέρουν πως βάλαμε έναν καλό αφυγραντήρα /ιονιστή στο Μουσείο και πως αντικαταστάθηκε η πόρτα (αξίας 1.100 ευρώ), αφού από την υγρασία δεν μπορούσε να μπει κανείς αν δεν την κλωτσούσε αρκετές φορές; Πόσοι γνωρίζουν πως φτιάξαμε τις πόρτες του Θεάτρου;» 

Ο κόσμος πήρε θέση: 

«— Γιατί είναι ξύλινες;
— Αυτό είναι θέμα του Δήμου…
— Γιατί δεν βάζετε [κόντρα πλακέ] θαλάσσης, δεν παθαίνει τίποτα!
— Πως δεν παθαίνει, σαπίζει. Να σου δείξω εγώ τι μου συνέβει…
— Μια χαρά είναι, οι όποιες φθορές είναι ελάχιστες, αφού πρέπει να έχουμε ξύλο…
— Να βάλουμε αφυγραντήρα και στις τουαλέτες.
— Ε, όχι και στις τουαλέτες…
— Αν έπρεπε να βάλουμε κι άλλον αφυγραντήρα, ας ήταν στα καμαρίνια, όπου ο Σύλλογος φυλάει κάποια πράγματα…»

Περί των πεπραγμένων και των έργων που θα πρέπει να γίνουν

Και εδώ δεν έγινε ξεχωριστή μνεία, ίσως μόνο για το το γεφυράκι με τα υλικά που έδωσε ο Δήμος και το μπετόν στο δρόμο για την Καλαμάν. Με δεδομένο πως δεν έγινε focus στα έξοδα, δεν μάθαμε τι έργα έγιναν. Για παράδειγμα, κοιτώντας στο σπίτι τον απολογισμό, έτυχε να δω για το ξεχορτάριασμα της παιδικής χαράς, του θεάτρου και περιμετρικά του χωριού. Ή ακόμη, για τις ζαρντινιέρες του θεάτρου. Τις βλέπουμε το καλοκαίρι και νομίζουμε πως έτσι ήταν και στο παρελθόν. Πρέπει όλα αυτά, από το μικρότερο, να επικοινωνούνται.

Ακόμη, ο Σύλλογος δεν έκανε καμία αναφορά στα έργα που σκέφτεται να κάνει. Σαν να είχαμε να μιλήσουμε μόνο για τις αλλαγές του καταστατικού. Ευτυχώς, νομίζω πως πολλά από αυτά προέκυψαν από τα διάφορα ερωτήματα του κόσμου. 

«—Γιατί δεν μίλησαν για το τι σκέφτονται για το μέλλον [ενν. ο Σύλλογος]. Έχουν ταμείο 8.500 ευρώ, τι θα κάνουν;»

Οι όποιες ερωτήσεις και  τα σχόλια του κόσμου γινόντουσαν από δω και από κει, σε «οικογενειακά» πηγαδάκια, ανάμεσα στα θέματα της ημερήσιας διάταξης. Κυρίως όμως, όταν έγινε η ανάγνωση κάποιων από τις αλλαγές του καταστατικού. 

Μεταφέρω μαζεμένα, όσα θυμάμαι:

«—Να γίνονται εκδρομές. Τις θέλουμε όλοι και θα φέρουν έσοδα… Τις έχουμε αφήσει.— Και χοροί δεν γίνονται…»

«—Γιατί να πληρώσει ο Σύλλογος τον φάρο [ένδειξης της στάθμης του νερού της δεξαμενής;] Tα έξοδα είναι πολλά. Aς το έκανε ο Δήμος!
— Γιατί εμείς δε  θέλαμε να στέλνουμε κάθε μέρα κάποιον να ελέγχει τη στάθμη νερού. Οι φθορές ήταν πολλές και συνεχόμενες —δόλιες ή φυσικές. Αν δεν έμπαινε ο φάρος θα έπρεπε κάθε μέρα να πηγαίνει κάποιος να ελέγχει. Ποιος θα το έκανε. Τον βάλαμε για να διευκολύνθουμε εμείς οι ίδιοι. Ας αφήσουμε τον Δήμο απ’ έξω».

«—Δεν είπαν για το αν θα πάρουν πιστοποίηση για την παιδική χαρά…
— Ε, ρώτησέ το, τι μου το λες…»

«— Είναι και ο δρόμος προς τον Αετό, πείτε και γι’ αυτό.
— Για το Βουνό λες; Τι έχει ο δρόμος.
— Στην ουσία έχει κλείσει. Τους στέλνουμε όλους στο Βουνό και δεν μπορούν να πάνε…
— Αλήθεια, τι έγινε με το πεσμένο δέντρο προς την Καλαμάν. Το βγάλανε; 
— Ρωτήστε και θα μάθετε:»

«— Γιατί δεν παίρνει ο Σύλλογος τον φούρνο του Νταμιάνου να τον αγοράσει, να τον φτιάξει και να το δείχνει σαν μουσείο, μαζεύοντας έσοδα;
—Δεν τον δίνει ο κληρονόμος, ξέρεις…
—Ε, ας γίνει μια προσπάθεια…
—Ποιος είναι ο φούρνος του Νταμιάνου, ρε παιδιά;»

«—…Θα μιλήσω λοιπόν με την Μ. να σου στείλει ψηφιακά τον χάρτη που έχει κάνει, αυτόν τον ευρύτερο, που δείχνει τα βράχια, που μας παρουσίασε το καλοκαίρι, να βάλουμε τις θέσεις με τα καταστήματα, γιατί τον παλιό δεν τον καταλαβαίνει κανείς…
— Μόνο εμείς, που ξέρουμε το χωριό…
— Ναι. Και να βάλουμε πάνω αγγλικά και γαλλικά κείμενα, είναι σημαντικό. 
— Εντάξει.»

Για το θέμα του πάρκινγκ ειπώθηκαν τα περισσότερα. Ενδεικτικά, αναφέρω κάποιες ατάκες, όχι απαραίτητα με τη σειρά που θα τις διαβάσετε: 

«— Βρισκόμαστε στην κορυφή των τουριστικών προορισμών. Αν κάποιος έρθει στην Τήνο —πέρα από τους επισκέπτες της Μεγαλόχαρης— θα περάσει σίγουρα και από το χωριό μας… 
— Να κάνουμε πάρκινγκ. Γιατί δεν προχωράει; 
— Συμφωνώ, κάτι πρέπει να κάνουμε…
— Εγώ πιστεύω πως αυτά τα έργα είναι για χωριά μεγαλύτερης κλίμακας και όχι για το δικό μας που έχει 50 κατοίκους. Στο κάτω-κάτω, πόσες μέρες το χρόνο γίνεται αυτό. Μιλάμε για τρεις τέσσερις τον Αύγουστο, του Αγίου Πνεύματος, άντε και στο πανηγύρι της Καλαμάν…
— Εγώ την τελευταία φορά ήθελα να φύγω, βιαζόμουν και περίμενα πόση ώρα για να μπορέσουν τρία πούλμαν να κάνουν περιστροφή, να φύγουν ή να παρκάρουν, δεν ξέρω, και στο τέλος για να καταφέρω να πάω και γω στη δουλειά μου, ούτε ξέρω πόση ώρα περίμενα! Κάτι πρέπει να γίνει…
— Να γίνει πάρκινγκ για να χωράμε! Στον Τριαντάρο έχει.
—Που έχει στον Τριοαντάρο; 
— Έχει 20 θέσεις…
— Συνεπώς, αν πάνε 30 αυτοκίνητα πάλι δεν χωράνε! 
— Μη το λες αυτό. Εσύ έχεις δικό σου πάρκινγκ, εμείς δεν έχουμε!
— Περισσότερος τουρισμός, περισσότερες φθορές, περισσότερη βρώμα!»

Χοντρικά πιστεύω πως αυτοί που μένουν μόνιμα ή σχεδόν μόνιμα στο χωριό είναι υπέρ του πάρκινγκ (κυρίως γιατί έχουν επιχειρήσεις που εξαρτώνται από τον Τουρισμό) ενώ οι Αθηναίοι είναι κατά (γιατί βιώνουν καθημερινά το χάος της πόλης και δεν θέλουν να το ζουν και στις 10-15 ημέρες των θερινών διακοπών τους.

«— Εγώ, όταν φτιάχτηκαν οι δρόμοι δεν είχα κανένα κέρδος. Όλα φτιάχτηκαν για το μπροστά και το πίσω μέρος του χωριού. Αν θέλω να μεταφέρω κάτι βαρύ στο σπίτι μου ή αν πρέπει να κουβαλήσω μεγάλο αριθμό αντικειμένων δεν έχω καμία βοήθεια… Ένα μελίσσι έπαθε ζημιά —μπορεί να ήταν αυτό, δεν το λέω από σιγουριά— γιατί δεν έβρισκα να παρκάρω κοντά στο χωριό. Θεωρώ πως πρέπει να γίνει πάρκινγκ για τους μόνιμους κατοίκους. Να πάρουμε το χωράφι του Νικόλα στο Καμπί. Είναι της εκκλησίας…
—Μα είναι νοικιασμένο.
—Ακούστε, όσοι δεν ξέρετε από εμάς τους παλιούς: Κάθε Οκτώβριο η Εκκλησία έβγαζε στο κάντο τα χωράφια της. Αν κάποιος δίνει 5 ας δώσουμε εμείς 10 για να γίνει πάρκινγκ…»

«—Όταν θα γίνουν οι διαγραμμίσεις για το πάρκινγκ θα πρέπει να βάλουμε και δύο θέσεις ΑΜΕΑ.
—Αυτό δεν έχει να κάνει με το καταστατικό! Και σίγουρα δεν μπορεί να το κανονίσει ο Σύλλογος…
—Μπορεί! Δεν είναι έτσι…
—Αυτό που μπορεί να γίνει είναι να κάνουμε ένα έγγραφο και να ζητήσουμε στον Δήμο και την διαγράμμιση και μια θέση ΑΜΕΑ. Δεν έχει να κάνει με το καταστατικό.
— Ακούστε, κανένας ιδιώτης ή σύλλογος δεν έχει δικαίωμα να κάνει μόνος του σημάνσεις στα οδοστρώματα με διαγραμμίσεις ή αναγραφές ΑΜΕΑ. Ο δρόμος είναι κοινόχρηστος. Ανήκει σε κάποιον δημόσιο φορέα, στον Δήμο Τήνου. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, και θα το κάνουμε, είναι ένα έγγραφο προς τον Δήμο για να προχωρίσουμε στη διαγράμμιση… Κοιτάξτε πως πάει σε τέτοια θέματα: Ο Δήμος μας δίνει το υλικό και εμείς βάζουμε τη δουλειά, τις εργατοώρες. Η κίτρινη μπογιά για τη διαγράμμιση έχει δοθεί. Θα βρούμε το χρόνο  για να προχωρήσει το ζήτημα, νομότυπα.
—Θα χρειαστούμε θέση ΑΜΕΑ. Εγώ έχω πρόβλημα με μέλος της οικογένειάς μου…»

Περί του καταστατικού

Ο σημαντικότερος λόγος της ημέρας είναι η αλλαγή του καταστατικού, που προέκυψε κυρίως από την ανάγκη μείωσης του ΔΣ σε πέντε μέλη, από επτά. ΜΕ αφορμή αυτό μπήκαν μέσα και άλλα θέματα, όπως αυτό του μουσείου, που θα αναφερθώ παρακάτω. («Μην το λέτε μουσείο, δεν είναι μουσείο. Μια συλλογή λαογραφικών αντικειμένων είναι. Η λέξη “μουσείο” παραπέμπει σε κάτι μεγαλύτερο.»)

Όταν ειπώθηκε πως θα μπορούσε να κλείσει και να μην υπάρχει ο Σύλλογος αφού δεν βρίσκαμε τον αριθμό των επτά ανθρώπων, κάποιοι είπαν πως αν χρειαζόταν να μην κλείσει θα δεχόντουσαν να είναι οι ίδιοι. Βέβαια, αριθμητικά θα υπάρχουν πάντα επτά άτομα. Ζητάμε ένα ΔΣ που θα τρέχει τα ζητήματα. Εκεί παρατηρείται έλλειψη…

Το ερώτημα ήταν αν ήθελε ο κόσμος να διαβαστεί το καινούργιο καταστατικό κατ’ άρθρο, όπως υπάρχει η υποχρέωση, ή να διαβάσουμε τις αλλαγές ώστε να μην τραβήξει μακριά. Οι γνώμες ήταν με την πλευρά των αλλαγών αλλά και εκεί μοιράστηκαν: Να διαβαστούν οι αλλαγές ή να ειπωθούν οι πιο βασικές από αυτές αφού «κανείς από μας δεν είναι νομικός ή δικηγόρος για να μπορεί να τις αξιολογήσει».

«Όχι. Να διαβαστούν έλες!
— Εγώ νομίζω πως δεν χρειάζεται. Το καταστατικό φτιάχτηκε για το καλό του χωριού, με πολλή συζήτηση και προφανώς, με κάποιον δικηγόρο. Δεν εμπιστευόμαστε το Σύλλογο; 
— Εγώ δεν τους εμπιστεύομαι [μεταξύ σοβαρού και αστείου]. Να διαβαστούν! Εσύ θα υπέγραφες κάτι που δεν έχεις διαβάσει;»

Και εδώ, τα σημαντικότερα άρθρα που διαφοροποιήθηκαν διαβάστηκαν αποσπασματικά και όχι με τη σειρά των άρθρων. Εξηγήθηκε όμως με μεγάλη σαφήνεια, γιατί έγιναν αυτές οι αλλαγές, ποιο ήταν το πρόβλημα που θα μπορούσε να προκύψει, πόσο ενδιαφέρθηκαν όλοι για την εισαγωγή κομβικών λέξεων ή και ολόκληρων άρθρων που θα αφορούσαν τις νέες τεχνολογίες —λ.χ. να μπορεί ο σύλλογος να κάνει ουσιαστική χρήση του WiFi— και πως αυτές θα έπρεπε να υπάρχουν με κάποιο τρόπο για να μας λύσουν τα χέρια στο μέλλον. Άλλο παράδειγμα: η πρόβλεψη ύπαρξης εφόρου για το Μουσείο ή για τις αθλοπαιδειές στο γήπεδο. Δόθηκαν ακόμη εκτεταμένα παραδείγματα ελλείψεων από τα παλαιότερα καταστατικά του Συλλόγου, που όφειλαν να υπάρχουν και δεν χρειαζόταν πρόβλεψη. Γιαπαράδειγμα, το πρόσφατο καταστατικό δεν δικαιολογούσε το σπάσιμο σε διαφορετικές ημέρες και τόπους (Αθήνα – Βωλάξ) της κοπής της πίτας. Και για να το διατυπώσω πιο σωστά: Πίτες μπορούμε να κόβουμε όσες θέλουμε και όπου θέλουμε, δεν μπορούσαν όμως, έστω και τυπικά, να υπάρχει «σπάσιμο» στα ψηφίσματα και τις αρχαιρεσίες. Το θέμα λύθηκε.

Άλλο: Από ποια ηλικία μπορεί να γράφεται ένα μέλος και πότε μπορεί να ψηφίζει: Από τα 14 και μόλις γίνει 18 έχει πλήρη δικαιώματα.


Το φύλο του οικισμού Βωλάξ , αν πρέπει να γράφεται με θηλυκό άρθρο («η») ή με ουδέτερο («το»). Κάποιοι είπαν πως θα έπρεπε να λέμε «το» Βωλάξ, αφού πρόκειται για χωριό. Άλλοι πάλι, παλαιότεροι, πως το θυμούνται από τους πατεράδες τους «η» Βωλάξ και αυτό είναι το σωστό. Οι εκατέρωθεν απόψεις, που σχεδόν όλες δεν βοήθησαν σε κάτι, οδήγησαν την ημερίδα στο χάος, και το ΔΣ πέρασε γρήγορα στο επόμενο σχόλιο, αφού ειπώθηκε πως το καταστατικό δεν περιγράφει το άρθρο αλλά, εκ των πραγμάτων, αναφέρει τον οικισμό.

Το ζήτημα του πάρκινγκ επανερχόταν, με νέα σχόλια:
«— Ούτως ή άλλως όποιες αποφάσεις πάρουμε δεν πρόκειται να γίνουν άμεσα. Το νέο καταστατικό πρέπει να ψηφιστεί να κατατεθεί στο Ειρηνοδικείο Σύρου και του χρόνου τέτοια εποχή να ξαναγίνουν εκλογές για το νέο πενταμελές ΔΣ. Δεν μπορεί να δεσμεύουν αυτές οι αποφάσεις το επόμενο Διοικητικό Συμβούλιο που θα έρθει σε λίγους μήνες.
— Θα ίσχυε αυτό εάν ήταν διαφορετικό το ΔΣ. Η αλλαγή του καταστατικού γίνεται μόνο για μειωθούν σε πέντε από 7επτά τα μέλη του… Δεν τίθεται ζήτημα δέμευσης του επόμενου Διοικητικού, αφού θα είναι το ίδιο, απλώς με λιγότερα μέλη…»

Υπήρξε άρθρο που αφορούσε την καθαριότητα, στην ευρύτερη θεώρησή της, και την δυνατότητα παρέμβασης του Συλλόγου σε αυτό. Το παράδειγμα δόθηκε για ένα παρατημένο και ατεστραμένο αυτοκίνητο που θα το μετακινούσε ο Σύλλογος για την αποσυμφόρηση της κίνησης της περιοχής ή για την υγιεινή ολόκληρης της κοινότητας. Το παράδειγμα ήταν αρκετό για να έρθει στο μυαλό μας παρόμοιο πρόβλημα που προέκυψε τα τελευταία χρόνια…

Για το θέμα του μουσείου υπήρχαν ερωτήσεις και σχόλια:

«Θέλω να ρωτήσω ποιος ασχολείται με το Μουσείο. Εμείς μαζεύαμε τον Οκτώβριο όλα τα εκθέματα, τα μεταφέραμε σε μέρος που ήταν προστατευμένα [από την υγρασία], καθαρίζαμε τον χώρο και τον Μάρτιο ξανακατεβαίναμε στο χωριό, να ξανακαθαρίσουμε την αίθουσα από την αρχή και να τοποθετήσουμε από ξανά τα αντικείμενα, στη σωστή τους θέση. Τώρα ποιος κάνει αυτό το πράγμα, ποιος είναι υπεύθυνος;
— Εγώ είμαι υπεύθυνη, κατ’ αρχήν. Ακούστε. Μαζέψαμε τα αντικείμενα τον χειμώνα που μας πέρασε. Τώρα που μιλάμε, δεν υπάρχει κανένα αντικείμενο που να ακουμπάει στον τοίχο, είτε κάδρο είτε άλλο έκθεμα, για να αποφύγει την υγρασία. Τα βάλαμε όλα προσεκτικά στο κρεβάτι και τα σκεπάσαμε με ένα σεντόνι για να μην σκονίζονται. Αγοράστηκε αφυγραντήρας που δουλεύει όλο τον χρόνο, καλός αφυγραντήρας, με ιονιστή, συνεπώς πιστεύουμε πως δεν θα υπάρχει πλέον παρόμοιο πρόβλημα. Εντωμεταξύ, ο Ιωσήφ και η γυναίκα του θα ανοίγουν κάποιες Κυριακές τον χώρο για να αερίζεται και παράλληλα, να παρακολουθούν τυχόν θέματα που δεν έχουμε προβλέψει. Το καλοκαίρι θα ξεκινήσουμε την καταγραφή. Υπάρχουν πολλά εκθέματα που έχουν μεγάλη αξία αλλά και σημασία για το ίδιο το χωριό. Πρέπει να καταγραφούν, τουλάχιστον αυτά.» 

«— Θέλω να πω κάτι. Εγώ έχω διάφορα αντικείμενα από τους προγόνους μου που δεν μπορώ να τα δώσω επειδή έχουν μεγάλο όγκο και δεν χωράνε στο υπάρχον μουσείο. Να αλλάξουμε Μουσείο.
—Εγώ πιστεύω πως δεν πρέπει να αλλάξουμε χώρο. Που να πάμε; Nα μείνουν όλα όπως έχουν.
— Είναι σκοτεινό το μέρος και δεν χωράει κάτι. Να ζητήσουμε κάποιον αν νοικιάζει κατάλληλο χώρο, ακόμη και αν πουλάει, ώστε να γίνει Μουσείο ή να ένας  πολιτιστικός χώρος που θα γίνονται εκδηλώσεις σε αυτόν και θα υπάρχει παράλληλα και η μόνιμη εγκατάσταση με τα εκθέματα του Μουσείου.
— Όνειρό μου είναι να υπάρχει χώρος και να γίνονται εκθέσεις, ζωγραφικής ή φωτογραφίας… Το Μουσείο όμως, μας δίνει 3.500 ευρώ. Πρέπει με αυτά τα χρήματα να γίνει η ενοικίαση του μισθίου, να πληρώνεται ο λογαριασμός του ηλεκτρικού, το νερό ή ότι έχει συμφωνηθεί με τον ιδιοκτήτη του χώρου… 
— Στην ουσία πρέπει τα νέα μας έσοδα να είναι είναι περισσότερα από 3.500 ευρώ ώστε το κέρδος να είναι τουλάχιστον το υπάρχον, συν τα υπερκέρδη που θα μας καλύπτουν το ενοίκιο και τα υπόλοιπα.
— Να πούμε κάποια πράγματα για να μπουν στη θέση τους: Η αναφορά του Μουσείου στο Καταστατικό κρίνεται αναγκαία για πιθανή επιχορήγηση στο μέλλον, για παράδειγμα. Για να μπορεί να αναγνωριστεί, αφού τώρα είναι σαν να μην υπάρχει. Αυτή τη στιγμή και με τον πρόσφατο νόμο, δεν μπορούμε να πάρουμε καμιά επιχορήγηση. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μας δένουν τα χέρια όσον αφορά το Μουσείο, το οποίο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι το πιο σταθερό έσοδο του Συλλόγου. Ο νόμος όμως για ένα αναγνωρισμένο Μουσείο έχει πολλές απαιτήσεις: Το μουσείο πρέπει να διαθέτει κατάλληλο και επαρκές επιστημονικό και λοιπό προσωπικό για την εκπλήρωση του έργου του. Πρέπει να διαθέτει τουλάχιστον δύο άτομα: επιστημονικό υπεύθυνο και υπεύθυνο συντήρησης, αυτό ορίζει ο νόμος. Φαντάζομαι με σχετικό μισθό ανά έτος. Πρέπει να έχει από πυροσβεστήρες και τουαλέτα, μέχρι ράμπα για ΑΜΕΑ. Στην ουσία το νέο καταστατικό καταγράφει κάτι που υπάρχει από το 1993 και δεν “φαίνεται” πουθενά, αυτό κάνει. Για ένα αναγνωρισμένο Μουσείο —τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, μιλάμε για σήμερα— απαιτείται η ίδρυσή του ως νομικό προσώπο, πέρα από το Σύλλογο, αυτό είναι άλλο πράγμα. Πρέπει για να είναι εγγεγραμμένο στο μητρώο του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού να διαθέτει άδεια λειτουργίας και δικό του καταστατικό…» 

Μια σημαντική αναφορά για την καλαθοπλεκτική

Μια ευχάριστη ανακοίνωση, που ειπώθηκε τελευταία γιατί ήταν εκτός ημερησίας διάταξης, είχε πολύ σημαντική αξία: Μετά από πολλές προσπάθειες της Φωτεινής Ξενοπούλου, η Καλαθοπλεκτική στη Βωλάξ κατόρθωσε και εγγράφηκε στο Εθνικό Ευρετηρίο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας, για το έτος 2020.

Όλοι χειροκρότησαν, αν και κάποπιοι δεν αντιλήφθηκαν την αξία της ή τι μπορεί να προσφέρει αυτό (όγου χάρη να πουλιούνται πιο ακριβά τα καλάθια…) παρά τις εξηγήσεις της Φωτεινής. Στο ερώτημα, γιατί αξίζει μια κοινότητα να ενδιαφερθεί για την άυλη πολιτιστική κληρονομιά της, το ίδιο το Εθνικό Ευρετήριο δίνει την απάντηση: «Διότι οι πολλές και ποικίλες όψεις της άυλης πολιτιστικής μας κληρονομιάς είναι ζωντανά και αναπόσπαστα στοιχεία της συλλογικής μας ταυτότητας και μνήμης, συνιστούν το πιο ζωτικό στοιχείο της αυτογνωσίας μας και συμβάλλουν καθοριστικά στη συνέχεια και τη συνοχή των κοινοτήτων αλλά και του κοινωνικού συνόλου. Με κάθε όψη της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς που χάνεται, δεν χάνεται μαζί της μόνο μια φλέβα που μας συνδέει με το παρελθόν, αλλά κλείνει και ένα ανοικτό παράθυρο στο μέλλον, ειδικά των νεότερων γενεών!»

Ας φροντίσουμε λοιπόν την παραδοσιακή καλαθοπλεκτική του τόπου μας και ας κρατάμε θερμό το ενδιαφέρον όσοι από αυτούς, ιδιαίτερα οι νέοι, θέλουν να ασχοληθούν με αυτή την τέχνη.

Κάποιος γνώστης της τέχνης, είπε: «Είμαι διατεθημένος να δώσω ένα πλάνο μελέτης, τι χρειάζεται, ποια είναι τα βασικά στοιχεία, κ.λπ. σε όσα παιδιά θα ενδιαφερθούν για την καλαθοπλεκτική το καλοκαίρι». Η Φωτεινή επιβεβαίωσε πως θα συνεχίσει τις εκδηλώσεις με τα εργαστήρια για μικρούς και για μεγάλους, το καλοκαίρι του 2020, ενώ μας ανέφερε για να καταλάβουμε το ενδιαφέρον, πως τουλάχιστων 50 ενήλικοι ήθελαν να συμμετάσχουν στο αντίστοιχο εργαστήριο του 2019!

Κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε: Η διαφύλαξη της καλαθοπλεκτικής τέχνης δεν έχει μόνιμο χαρακτήρα. Μπορεί να χρειάστηκαν δυόμιση χρόνια από πλευράς της Φωτεινής, για να μπούμε στο Εθνικό Ευρετήριο, αλλά αν αυτή δεν διαφυλαχτεί, θα φύγουμε σε μικρότερο χρόνο… Το Εθνικό Ευρετηρίο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς δεν έχει μόνιμο χαρακτήρα, ανανεώνεται.

Για την κοπή της πίτας και τους λαχνούς

Την πρωτοχρονιάτικη πίτα έκοψε ο Ζακ, ως πρεσβύτερος, αλλά δεν θυμάμαι ποιος κέρδισε το φλουρί… Ζητάω συγγνώμη, αλλά όλοι μας είχαμε χαλαρώσει και συζητούσαμε μεταξύ μας. Όποιος ξέρει, ας το γράψει στα σχόλια. Στους λαχνούς η Μαρία η Τριανταφυλλάκου ήταν η υπερτυχερή και έπρεπε μόλις τελείωνε η εκδήλωση να πάει να παίξει όλα τα παιχνίδια στη σειρά: Λόττο, Τζόκερ, Extra5, Πρότο, Κίνο, και να μαζέψει όλο το χαρτί! Σε πρώτη φάση κέρδισε το αερόθερμο. Μετά κέρδισε και την ηλεκτρική κουβέρτα, την κράτησε και έβαλε το αερόθερμο να κληρωθεί  ξανά, για άλλους τυχερους. Κι όμως, ούτε στον κινηματογράφο δεν συνέβει αυτό: Και οι δύο επόμενοι λαχνοί ήταν της Μαρίας! Τελικά, δεν θυμάμαι ποιος κέρδισε το αερόθερμο. Η Μαρίνα που άκουσε λάθος το νούμερο, ο Φραγκίσκος που κράταγε το κουτί υπό μάλης, δεν θυμάμαι. Όλοι σχολιάζαμε τις συμπτώσεις και την τύχη της Μαρίας…

Τα μέλη του ΔΣ είχαν μεριμνήσει για τους μικρούς μας φίλους. Έφεραν πολύχρωμα μπαλόνια και έκοψαν ξεχωριστή πίτα για τα μικρά παιδιά. Δυστυχώς, για διάφορους λόγους, δεν εμφανίστηκε κανένα παιδί. Πόσο κρίμα! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελπίδα να εύχεσαι καλή χρονιά και γύρω σου να υπάρχουν νέα παιδιά. Πάντως το φλουρί έπεσε από κοινού στην Εύα και την Δανάη, ή τουλάχιστον έτσι τους είπε ο πατέρας τους, για να μην υπάρξει καμία παραπονεμένη. Το φλουρί αντιστοιχούσε σε ένα όμορφο παιχνίδι με κάρτες που (από πρώτο χέρι) έμαθα πως το καταχάρηκαν!


Κάπως έτσι έληξε η πρωτοχρονιάτικη πίτα της Αθήνας, γεμάτη χαρά και ικανοποίηση. 

Καλή χρονιά σε όλους και καλή δύναμη στο Σύλλογο, ειδικά στα μέλη του Συλλόγου, στους ανθρώπους και τις οικογένειές τους, που στηρίζουν αδιάλλειπτα το χωριό. 

Η σκυτάλη περνάει τώρα στη Βωλάξ, την 1η Φεβρουαρίου. 

Ακολουθήστε το Tinos Today στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις τελευταίες & σημαντικές ειδήσεις της Τήνου

Newsletter

Απολογισμός και κοπή πίτας για το Βωλάξ Τήνου

ΠΗΓΗ: www.volax.gr

Σε αυτό το post θα προσπαθήσω να κάνω έναν μικρό απολογισμό από τα θέματα που συζητήθηκαν χτες στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Συλλόγου, στην Αθήνα. Είναι καθήκον όλων μας να παρευρισκόμαστε σε αυτές τις συγκεντρώσεις γιατί έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να έρθουμε κοντά σε συγχωριανούς και σε φίλους, που η καθημερινότητα και οι συνθήκες της ζωής μας έχουν απομακρύνει. Τουλάχιστον μια φορά το χρόνο μας δίνεται η ευκαιρία να ενημερωθούμε για τις ανάγκες της Βωλάξ, τα έργα που έχουν ήδη γίνει ή βρισκονται σε εξέλιξη, μπορούμε να εκφράσουμε τις ιδέες μας, να υπογραμμίσουμε τις όποιες παραλήψεις και να αποφασίσουμε όλοι μας για τα διάφορα θέματα που αφορούν το αγαπημένο μας χωριό, να περάσουμε καλά.

Θα ξεκινήσω με την εισαγωγή-κλισέ: Τα νέα του καθενός πήραν κι έδωσαν, γιατί δεν ήρθε ο τάδε, μήπως έχει κάτι, πως μεγάλωσε ο τάδε, τον θυμώμουν παιδάκι, κ.λπ. Ευχές ανταλλάχθηκαν, εγγραφές ανανεώθηκαν, οι κουβέντες άναψαν, το βωλακίτικο ρακί βρισκόταν σε κάθε τραπέζι, τα χαμόγελα ήταν πολλά και οι ιδέες για το παρόν και το μέλλον του χωριού ακόμη περισσότερα:Ο κόσμος που προσήλθε ήταν ικανοποιητικός, αν και θυμάμαι κάποιες φορές που είχαμε περισσότερα άτομα, κυρίως παιδιά. Γενικά ήταν όμορφα και σωστά οργανωμένα, όπως πάντα. Ο κόσμος ευχαριστήθηκε που είδε τους δικούς του ανθρώπους και πέρασε ένα οικείο και ευχάριστο τρίωρο. Η αλήθεια είναι πως στη Βωλάξ μαζεύονται πάντα περισσότεροι. Εκεί δεν λείπουν οι δημοτικοί άρχοντες, οι ανώνυμοι πολιτευτές και οι ολυπληθείς φίλοι των κατοίκων, αφού οι ταβέρνες έχουν πάντα φαγητό και το ρακί δεν σταματάει να γυρίζει… 

Στην Αθήνα, το fingerfood —και αλμυρό και γλυκό—, βρισκόταν σχεδόν δίπλα μας, σε ικανοποιητικές ποσότητες, με πολλές επιλογές για τους πιο απαιτητικούς και γενικά δεν πρέπει να είχε κανείς παράπονο. Περίσσεψαν αρκετά και μοιράστηκαν σε όσους δεν κατάφεραν να έρθουν στην κοπή, είτε γιατί η εποχική γρίπη είναι σε έξαρση είτε γιατί ο καθένας είχε τις δικές του υποχρεώσεις. Από την άλλη, υπήρξε η σχετική μουρμούρα στο ρακί, γιατί τελείωσε κάπως γρήγορα και πολλοί γυρνούσαν τα τραπέζια μήπως βρίσκεται καμιά σταγόνα… Λυπήθηκα που ξέχασα να φέρω το δικό μου μπουκάλι.

Πάμε στα της ημερησίας διάταξης:

Περί του οικονομικού απολογισμού

Παραδοσιακά πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη ήταν ο οικονομικός απολογισμός για τη διαχειριστική χρήση του 2019. Από όσο θυμάμαι αυτή ήταν η μικρότερη σε έκταση αναφορά. Η ανάγνωση κάποιων βασικών στοιχείων τελείωσε πολύ γρήγορα χωρίς να γίνει κάποια ειδική επεξήγηση για τα οικονομικά αποτελέσματα, πλην μίας: πως το έσοδο των 54,50 ευρώ από τη jazz βραδιά, ήταν μικρό γιατί έγινε καθαρά πειραματικά. «Ο Συλλόγος δοκίμασε να κάνει κάτι εναλλακτικό που δεν διαφημίστηκε —παρά μόνο μεταξύ μας». Καμία άλλη παρατήρηση δεν υπήρξε ή δεν ερμηνεύτηκε η αύξηση ή η μείωση των έσοδων. Δεν υπήρξε αναφορά ούτε στο πάρτυ που δεν έγινε ή γιατί δεν έγινε χορός στη θέση του, όπως κάποιοι αναρωτήθηκαν, αναμεταξύ τους φυσικά. 

Το κλασικό «δημοκρατικό» ερώτημα που τέθηκε από τον Σύλλογο, αν θέλει κανείς να ρωτήσει κάτι, όχι μόνο είχε τη λογική κλεισίματος του συγκεκριμένου θέματος, αλλά δεν άνοιξε και κάποια επιμέρους θέματα για πιθανά ερωτήματα. 

Είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν ότι πάντα πρέπει να λέμε αυτό που νιώθουμε ή πιστεύουμε, με το όποιο κόστος. Ενήλικοι είμαστε. Ωστόσο, κατανοώ πως σε κανέναν μας δεν είναι εύκολο. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να προβάλουν τις θολές πτυχές του εαυτού τους, αλλά τις πιο ευχάριστες. Με αποτέλεσμα να χάνονται οι λέξεις σε τέτοιου είδους συγκεντρώσεις. Λέξεις που θα ειπωθούν αργότερα, σε μικρότερο κύκλο. Δεν φταίει ο Σύλλογος αν κάποιοι δεν ανοίγουν το στόμα τους. Θα έλεγα όμως πως φταίει γιατί δεν δημιουργεί τις συνθήκες για να ανοίξει αυτό το στόμα…  Και αυτό είναι διαχρονικό, από την τις πρώτες συγκεντρώσεις της δεκαετίας του ’80.

«Άντε να περάσουμε στο επόμενο, έχουμε να μιλήσουμε και για το καταστατικό και θα μας πάρει ώρα: Πρέπει να φύγω στη 1:30…»

Με αφορμή τα έξοδα του Συλλόγου, ο Νίκος σχολίασε πως αυτά οφείλονται σε έργα που έγιναν και στην ουσία αφορούν την εκκλησία ενώ, κάποια στιγμή, αναρωτήθηκε:

«— Δεν ξέρω αν από πλευράς μας έχει επικοινωνηθεί: Πόσοι ξέρετε πως φτιάξαμε την οροφή του Παπαδικού, όπου έπεφταν τα επιχρίσματα λόγω των βροχών του χειμώνα; Πόσοι ξέρουν πως βάλαμε έναν καλό αφυγραντήρα /ιονιστή στο Μουσείο και πως αντικαταστάθηκε η πόρτα (αξίας 1.100 ευρώ), αφού από την υγρασία δεν μπορούσε να μπει κανείς αν δεν την κλωτσούσε αρκετές φορές; Πόσοι γνωρίζουν πως φτιάξαμε τις πόρτες του Θεάτρου;» 

Ο κόσμος πήρε θέση: 

«— Γιατί είναι ξύλινες;
— Αυτό είναι θέμα του Δήμου…
— Γιατί δεν βάζετε [κόντρα πλακέ] θαλάσσης, δεν παθαίνει τίποτα!
— Πως δεν παθαίνει, σαπίζει. Να σου δείξω εγώ τι μου συνέβει…
— Μια χαρά είναι, οι όποιες φθορές είναι ελάχιστες, αφού πρέπει να έχουμε ξύλο…
— Να βάλουμε αφυγραντήρα και στις τουαλέτες.
— Ε, όχι και στις τουαλέτες…
— Αν έπρεπε να βάλουμε κι άλλον αφυγραντήρα, ας ήταν στα καμαρίνια, όπου ο Σύλλογος φυλάει κάποια πράγματα…»

Περί των πεπραγμένων και των έργων που θα πρέπει να γίνουν

Και εδώ δεν έγινε ξεχωριστή μνεία, ίσως μόνο για το το γεφυράκι με τα υλικά που έδωσε ο Δήμος και το μπετόν στο δρόμο για την Καλαμάν. Με δεδομένο πως δεν έγινε focus στα έξοδα, δεν μάθαμε τι έργα έγιναν. Για παράδειγμα, κοιτώντας στο σπίτι τον απολογισμό, έτυχε να δω για το ξεχορτάριασμα της παιδικής χαράς, του θεάτρου και περιμετρικά του χωριού. Ή ακόμη, για τις ζαρντινιέρες του θεάτρου. Τις βλέπουμε το καλοκαίρι και νομίζουμε πως έτσι ήταν και στο παρελθόν. Πρέπει όλα αυτά, από το μικρότερο, να επικοινωνούνται.

Ακόμη, ο Σύλλογος δεν έκανε καμία αναφορά στα έργα που σκέφτεται να κάνει. Σαν να είχαμε να μιλήσουμε μόνο για τις αλλαγές του καταστατικού. Ευτυχώς, νομίζω πως πολλά από αυτά προέκυψαν από τα διάφορα ερωτήματα του κόσμου. 

«—Γιατί δεν μίλησαν για το τι σκέφτονται για το μέλλον [ενν. ο Σύλλογος]. Έχουν ταμείο 8.500 ευρώ, τι θα κάνουν;»

Οι όποιες ερωτήσεις και  τα σχόλια του κόσμου γινόντουσαν από δω και από κει, σε «οικογενειακά» πηγαδάκια, ανάμεσα στα θέματα της ημερήσιας διάταξης. Κυρίως όμως, όταν έγινε η ανάγνωση κάποιων από τις αλλαγές του καταστατικού. 

Μεταφέρω μαζεμένα, όσα θυμάμαι:

«—Να γίνονται εκδρομές. Τις θέλουμε όλοι και θα φέρουν έσοδα… Τις έχουμε αφήσει.— Και χοροί δεν γίνονται…»

«—Γιατί να πληρώσει ο Σύλλογος τον φάρο [ένδειξης της στάθμης του νερού της δεξαμενής;] Tα έξοδα είναι πολλά. Aς το έκανε ο Δήμος!
— Γιατί εμείς δε  θέλαμε να στέλνουμε κάθε μέρα κάποιον να ελέγχει τη στάθμη νερού. Οι φθορές ήταν πολλές και συνεχόμενες —δόλιες ή φυσικές. Αν δεν έμπαινε ο φάρος θα έπρεπε κάθε μέρα να πηγαίνει κάποιος να ελέγχει. Ποιος θα το έκανε. Τον βάλαμε για να διευκολύνθουμε εμείς οι ίδιοι. Ας αφήσουμε τον Δήμο απ’ έξω».

«—Δεν είπαν για το αν θα πάρουν πιστοποίηση για την παιδική χαρά…
— Ε, ρώτησέ το, τι μου το λες…»

«— Είναι και ο δρόμος προς τον Αετό, πείτε και γι’ αυτό.
— Για το Βουνό λες; Τι έχει ο δρόμος.
— Στην ουσία έχει κλείσει. Τους στέλνουμε όλους στο Βουνό και δεν μπορούν να πάνε…
— Αλήθεια, τι έγινε με το πεσμένο δέντρο προς την Καλαμάν. Το βγάλανε; 
— Ρωτήστε και θα μάθετε:»

«— Γιατί δεν παίρνει ο Σύλλογος τον φούρνο του Νταμιάνου να τον αγοράσει, να τον φτιάξει και να το δείχνει σαν μουσείο, μαζεύοντας έσοδα;
—Δεν τον δίνει ο κληρονόμος, ξέρεις…
—Ε, ας γίνει μια προσπάθεια…
—Ποιος είναι ο φούρνος του Νταμιάνου, ρε παιδιά;»

«—…Θα μιλήσω λοιπόν με την Μ. να σου στείλει ψηφιακά τον χάρτη που έχει κάνει, αυτόν τον ευρύτερο, που δείχνει τα βράχια, που μας παρουσίασε το καλοκαίρι, να βάλουμε τις θέσεις με τα καταστήματα, γιατί τον παλιό δεν τον καταλαβαίνει κανείς…
— Μόνο εμείς, που ξέρουμε το χωριό…
— Ναι. Και να βάλουμε πάνω αγγλικά και γαλλικά κείμενα, είναι σημαντικό. 
— Εντάξει.»

Για το θέμα του πάρκινγκ ειπώθηκαν τα περισσότερα. Ενδεικτικά, αναφέρω κάποιες ατάκες, όχι απαραίτητα με τη σειρά που θα τις διαβάσετε: 

«— Βρισκόμαστε στην κορυφή των τουριστικών προορισμών. Αν κάποιος έρθει στην Τήνο —πέρα από τους επισκέπτες της Μεγαλόχαρης— θα περάσει σίγουρα και από το χωριό μας… 
— Να κάνουμε πάρκινγκ. Γιατί δεν προχωράει; 
— Συμφωνώ, κάτι πρέπει να κάνουμε…
— Εγώ πιστεύω πως αυτά τα έργα είναι για χωριά μεγαλύτερης κλίμακας και όχι για το δικό μας που έχει 50 κατοίκους. Στο κάτω-κάτω, πόσες μέρες το χρόνο γίνεται αυτό. Μιλάμε για τρεις τέσσερις τον Αύγουστο, του Αγίου Πνεύματος, άντε και στο πανηγύρι της Καλαμάν…
— Εγώ την τελευταία φορά ήθελα να φύγω, βιαζόμουν και περίμενα πόση ώρα για να μπορέσουν τρία πούλμαν να κάνουν περιστροφή, να φύγουν ή να παρκάρουν, δεν ξέρω, και στο τέλος για να καταφέρω να πάω και γω στη δουλειά μου, ούτε ξέρω πόση ώρα περίμενα! Κάτι πρέπει να γίνει…
— Να γίνει πάρκινγκ για να χωράμε! Στον Τριαντάρο έχει.
—Που έχει στον Τριοαντάρο; 
— Έχει 20 θέσεις…
— Συνεπώς, αν πάνε 30 αυτοκίνητα πάλι δεν χωράνε! 
— Μη το λες αυτό. Εσύ έχεις δικό σου πάρκινγκ, εμείς δεν έχουμε!
— Περισσότερος τουρισμός, περισσότερες φθορές, περισσότερη βρώμα!»

Χοντρικά πιστεύω πως αυτοί που μένουν μόνιμα ή σχεδόν μόνιμα στο χωριό είναι υπέρ του πάρκινγκ (κυρίως γιατί έχουν επιχειρήσεις που εξαρτώνται από τον Τουρισμό) ενώ οι Αθηναίοι είναι κατά (γιατί βιώνουν καθημερινά το χάος της πόλης και δεν θέλουν να το ζουν και στις 10-15 ημέρες των θερινών διακοπών τους.

«— Εγώ, όταν φτιάχτηκαν οι δρόμοι δεν είχα κανένα κέρδος. Όλα φτιάχτηκαν για το μπροστά και το πίσω μέρος του χωριού. Αν θέλω να μεταφέρω κάτι βαρύ στο σπίτι μου ή αν πρέπει να κουβαλήσω μεγάλο αριθμό αντικειμένων δεν έχω καμία βοήθεια… Ένα μελίσσι έπαθε ζημιά —μπορεί να ήταν αυτό, δεν το λέω από σιγουριά— γιατί δεν έβρισκα να παρκάρω κοντά στο χωριό. Θεωρώ πως πρέπει να γίνει πάρκινγκ για τους μόνιμους κατοίκους. Να πάρουμε το χωράφι του Νικόλα στο Καμπί. Είναι της εκκλησίας…
—Μα είναι νοικιασμένο.
—Ακούστε, όσοι δεν ξέρετε από εμάς τους παλιούς: Κάθε Οκτώβριο η Εκκλησία έβγαζε στο κάντο τα χωράφια της. Αν κάποιος δίνει 5 ας δώσουμε εμείς 10 για να γίνει πάρκινγκ…»

«—Όταν θα γίνουν οι διαγραμμίσεις για το πάρκινγκ θα πρέπει να βάλουμε και δύο θέσεις ΑΜΕΑ.
—Αυτό δεν έχει να κάνει με το καταστατικό! Και σίγουρα δεν μπορεί να το κανονίσει ο Σύλλογος…
—Μπορεί! Δεν είναι έτσι…
—Αυτό που μπορεί να γίνει είναι να κάνουμε ένα έγγραφο και να ζητήσουμε στον Δήμο και την διαγράμμιση και μια θέση ΑΜΕΑ. Δεν έχει να κάνει με το καταστατικό.
— Ακούστε, κανένας ιδιώτης ή σύλλογος δεν έχει δικαίωμα να κάνει μόνος του σημάνσεις στα οδοστρώματα με διαγραμμίσεις ή αναγραφές ΑΜΕΑ. Ο δρόμος είναι κοινόχρηστος. Ανήκει σε κάποιον δημόσιο φορέα, στον Δήμο Τήνου. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, και θα το κάνουμε, είναι ένα έγγραφο προς τον Δήμο για να προχωρίσουμε στη διαγράμμιση… Κοιτάξτε πως πάει σε τέτοια θέματα: Ο Δήμος μας δίνει το υλικό και εμείς βάζουμε τη δουλειά, τις εργατοώρες. Η κίτρινη μπογιά για τη διαγράμμιση έχει δοθεί. Θα βρούμε το χρόνο  για να προχωρήσει το ζήτημα, νομότυπα.
—Θα χρειαστούμε θέση ΑΜΕΑ. Εγώ έχω πρόβλημα με μέλος της οικογένειάς μου…»

Περί του καταστατικού

Ο σημαντικότερος λόγος της ημέρας είναι η αλλαγή του καταστατικού, που προέκυψε κυρίως από την ανάγκη μείωσης του ΔΣ σε πέντε μέλη, από επτά. ΜΕ αφορμή αυτό μπήκαν μέσα και άλλα θέματα, όπως αυτό του μουσείου, που θα αναφερθώ παρακάτω. («Μην το λέτε μουσείο, δεν είναι μουσείο. Μια συλλογή λαογραφικών αντικειμένων είναι. Η λέξη “μουσείο” παραπέμπει σε κάτι μεγαλύτερο.»)

Όταν ειπώθηκε πως θα μπορούσε να κλείσει και να μην υπάρχει ο Σύλλογος αφού δεν βρίσκαμε τον αριθμό των επτά ανθρώπων, κάποιοι είπαν πως αν χρειαζόταν να μην κλείσει θα δεχόντουσαν να είναι οι ίδιοι. Βέβαια, αριθμητικά θα υπάρχουν πάντα επτά άτομα. Ζητάμε ένα ΔΣ που θα τρέχει τα ζητήματα. Εκεί παρατηρείται έλλειψη…

Το ερώτημα ήταν αν ήθελε ο κόσμος να διαβαστεί το καινούργιο καταστατικό κατ’ άρθρο, όπως υπάρχει η υποχρέωση, ή να διαβάσουμε τις αλλαγές ώστε να μην τραβήξει μακριά. Οι γνώμες ήταν με την πλευρά των αλλαγών αλλά και εκεί μοιράστηκαν: Να διαβαστούν οι αλλαγές ή να ειπωθούν οι πιο βασικές από αυτές αφού «κανείς από μας δεν είναι νομικός ή δικηγόρος για να μπορεί να τις αξιολογήσει».

«Όχι. Να διαβαστούν έλες!
— Εγώ νομίζω πως δεν χρειάζεται. Το καταστατικό φτιάχτηκε για το καλό του χωριού, με πολλή συζήτηση και προφανώς, με κάποιον δικηγόρο. Δεν εμπιστευόμαστε το Σύλλογο; 
— Εγώ δεν τους εμπιστεύομαι [μεταξύ σοβαρού και αστείου]. Να διαβαστούν! Εσύ θα υπέγραφες κάτι που δεν έχεις διαβάσει;»

Και εδώ, τα σημαντικότερα άρθρα που διαφοροποιήθηκαν διαβάστηκαν αποσπασματικά και όχι με τη σειρά των άρθρων. Εξηγήθηκε όμως με μεγάλη σαφήνεια, γιατί έγιναν αυτές οι αλλαγές, ποιο ήταν το πρόβλημα που θα μπορούσε να προκύψει, πόσο ενδιαφέρθηκαν όλοι για την εισαγωγή κομβικών λέξεων ή και ολόκληρων άρθρων που θα αφορούσαν τις νέες τεχνολογίες —λ.χ. να μπορεί ο σύλλογος να κάνει ουσιαστική χρήση του WiFi— και πως αυτές θα έπρεπε να υπάρχουν με κάποιο τρόπο για να μας λύσουν τα χέρια στο μέλλον. Άλλο παράδειγμα: η πρόβλεψη ύπαρξης εφόρου για το Μουσείο ή για τις αθλοπαιδειές στο γήπεδο. Δόθηκαν ακόμη εκτεταμένα παραδείγματα ελλείψεων από τα παλαιότερα καταστατικά του Συλλόγου, που όφειλαν να υπάρχουν και δεν χρειαζόταν πρόβλεψη. Γιαπαράδειγμα, το πρόσφατο καταστατικό δεν δικαιολογούσε το σπάσιμο σε διαφορετικές ημέρες και τόπους (Αθήνα – Βωλάξ) της κοπής της πίτας. Και για να το διατυπώσω πιο σωστά: Πίτες μπορούμε να κόβουμε όσες θέλουμε και όπου θέλουμε, δεν μπορούσαν όμως, έστω και τυπικά, να υπάρχει «σπάσιμο» στα ψηφίσματα και τις αρχαιρεσίες. Το θέμα λύθηκε.

Άλλο: Από ποια ηλικία μπορεί να γράφεται ένα μέλος και πότε μπορεί να ψηφίζει: Από τα 14 και μόλις γίνει 18 έχει πλήρη δικαιώματα.


Το φύλο του οικισμού Βωλάξ , αν πρέπει να γράφεται με θηλυκό άρθρο («η») ή με ουδέτερο («το»). Κάποιοι είπαν πως θα έπρεπε να λέμε «το» Βωλάξ, αφού πρόκειται για χωριό. Άλλοι πάλι, παλαιότεροι, πως το θυμούνται από τους πατεράδες τους «η» Βωλάξ και αυτό είναι το σωστό. Οι εκατέρωθεν απόψεις, που σχεδόν όλες δεν βοήθησαν σε κάτι, οδήγησαν την ημερίδα στο χάος, και το ΔΣ πέρασε γρήγορα στο επόμενο σχόλιο, αφού ειπώθηκε πως το καταστατικό δεν περιγράφει το άρθρο αλλά, εκ των πραγμάτων, αναφέρει τον οικισμό.

Το ζήτημα του πάρκινγκ επανερχόταν, με νέα σχόλια:
«— Ούτως ή άλλως όποιες αποφάσεις πάρουμε δεν πρόκειται να γίνουν άμεσα. Το νέο καταστατικό πρέπει να ψηφιστεί να κατατεθεί στο Ειρηνοδικείο Σύρου και του χρόνου τέτοια εποχή να ξαναγίνουν εκλογές για το νέο πενταμελές ΔΣ. Δεν μπορεί να δεσμεύουν αυτές οι αποφάσεις το επόμενο Διοικητικό Συμβούλιο που θα έρθει σε λίγους μήνες.
— Θα ίσχυε αυτό εάν ήταν διαφορετικό το ΔΣ. Η αλλαγή του καταστατικού γίνεται μόνο για μειωθούν σε πέντε από 7επτά τα μέλη του… Δεν τίθεται ζήτημα δέμευσης του επόμενου Διοικητικού, αφού θα είναι το ίδιο, απλώς με λιγότερα μέλη…»

Υπήρξε άρθρο που αφορούσε την καθαριότητα, στην ευρύτερη θεώρησή της, και την δυνατότητα παρέμβασης του Συλλόγου σε αυτό. Το παράδειγμα δόθηκε για ένα παρατημένο και ατεστραμένο αυτοκίνητο που θα το μετακινούσε ο Σύλλογος για την αποσυμφόρηση της κίνησης της περιοχής ή για την υγιεινή ολόκληρης της κοινότητας. Το παράδειγμα ήταν αρκετό για να έρθει στο μυαλό μας παρόμοιο πρόβλημα που προέκυψε τα τελευταία χρόνια…

Για το θέμα του μουσείου υπήρχαν ερωτήσεις και σχόλια:

«Θέλω να ρωτήσω ποιος ασχολείται με το Μουσείο. Εμείς μαζεύαμε τον Οκτώβριο όλα τα εκθέματα, τα μεταφέραμε σε μέρος που ήταν προστατευμένα [από την υγρασία], καθαρίζαμε τον χώρο και τον Μάρτιο ξανακατεβαίναμε στο χωριό, να ξανακαθαρίσουμε την αίθουσα από την αρχή και να τοποθετήσουμε από ξανά τα αντικείμενα, στη σωστή τους θέση. Τώρα ποιος κάνει αυτό το πράγμα, ποιος είναι υπεύθυνος;
— Εγώ είμαι υπεύθυνη, κατ’ αρχήν. Ακούστε. Μαζέψαμε τα αντικείμενα τον χειμώνα που μας πέρασε. Τώρα που μιλάμε, δεν υπάρχει κανένα αντικείμενο που να ακουμπάει στον τοίχο, είτε κάδρο είτε άλλο έκθεμα, για να αποφύγει την υγρασία. Τα βάλαμε όλα προσεκτικά στο κρεβάτι και τα σκεπάσαμε με ένα σεντόνι για να μην σκονίζονται. Αγοράστηκε αφυγραντήρας που δουλεύει όλο τον χρόνο, καλός αφυγραντήρας, με ιονιστή, συνεπώς πιστεύουμε πως δεν θα υπάρχει πλέον παρόμοιο πρόβλημα. Εντωμεταξύ, ο Ιωσήφ και η γυναίκα του θα ανοίγουν κάποιες Κυριακές τον χώρο για να αερίζεται και παράλληλα, να παρακολουθούν τυχόν θέματα που δεν έχουμε προβλέψει. Το καλοκαίρι θα ξεκινήσουμε την καταγραφή. Υπάρχουν πολλά εκθέματα που έχουν μεγάλη αξία αλλά και σημασία για το ίδιο το χωριό. Πρέπει να καταγραφούν, τουλάχιστον αυτά.» 

«— Θέλω να πω κάτι. Εγώ έχω διάφορα αντικείμενα από τους προγόνους μου που δεν μπορώ να τα δώσω επειδή έχουν μεγάλο όγκο και δεν χωράνε στο υπάρχον μουσείο. Να αλλάξουμε Μουσείο.
—Εγώ πιστεύω πως δεν πρέπει να αλλάξουμε χώρο. Που να πάμε; Nα μείνουν όλα όπως έχουν.
— Είναι σκοτεινό το μέρος και δεν χωράει κάτι. Να ζητήσουμε κάποιον αν νοικιάζει κατάλληλο χώρο, ακόμη και αν πουλάει, ώστε να γίνει Μουσείο ή να ένας  πολιτιστικός χώρος που θα γίνονται εκδηλώσεις σε αυτόν και θα υπάρχει παράλληλα και η μόνιμη εγκατάσταση με τα εκθέματα του Μουσείου.
— Όνειρό μου είναι να υπάρχει χώρος και να γίνονται εκθέσεις, ζωγραφικής ή φωτογραφίας… Το Μουσείο όμως, μας δίνει 3.500 ευρώ. Πρέπει με αυτά τα χρήματα να γίνει η ενοικίαση του μισθίου, να πληρώνεται ο λογαριασμός του ηλεκτρικού, το νερό ή ότι έχει συμφωνηθεί με τον ιδιοκτήτη του χώρου… 
— Στην ουσία πρέπει τα νέα μας έσοδα να είναι είναι περισσότερα από 3.500 ευρώ ώστε το κέρδος να είναι τουλάχιστον το υπάρχον, συν τα υπερκέρδη που θα μας καλύπτουν το ενοίκιο και τα υπόλοιπα.
— Να πούμε κάποια πράγματα για να μπουν στη θέση τους: Η αναφορά του Μουσείου στο Καταστατικό κρίνεται αναγκαία για πιθανή επιχορήγηση στο μέλλον, για παράδειγμα. Για να μπορεί να αναγνωριστεί, αφού τώρα είναι σαν να μην υπάρχει. Αυτή τη στιγμή και με τον πρόσφατο νόμο, δεν μπορούμε να πάρουμε καμιά επιχορήγηση. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μας δένουν τα χέρια όσον αφορά το Μουσείο, το οποίο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι το πιο σταθερό έσοδο του Συλλόγου. Ο νόμος όμως για ένα αναγνωρισμένο Μουσείο έχει πολλές απαιτήσεις: Το μουσείο πρέπει να διαθέτει κατάλληλο και επαρκές επιστημονικό και λοιπό προσωπικό για την εκπλήρωση του έργου του. Πρέπει να διαθέτει τουλάχιστον δύο άτομα: επιστημονικό υπεύθυνο και υπεύθυνο συντήρησης, αυτό ορίζει ο νόμος. Φαντάζομαι με σχετικό μισθό ανά έτος. Πρέπει να έχει από πυροσβεστήρες και τουαλέτα, μέχρι ράμπα για ΑΜΕΑ. Στην ουσία το νέο καταστατικό καταγράφει κάτι που υπάρχει από το 1993 και δεν “φαίνεται” πουθενά, αυτό κάνει. Για ένα αναγνωρισμένο Μουσείο —τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, μιλάμε για σήμερα— απαιτείται η ίδρυσή του ως νομικό προσώπο, πέρα από το Σύλλογο, αυτό είναι άλλο πράγμα. Πρέπει για να είναι εγγεγραμμένο στο μητρώο του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού να διαθέτει άδεια λειτουργίας και δικό του καταστατικό…» 

Μια σημαντική αναφορά για την καλαθοπλεκτική

Μια ευχάριστη ανακοίνωση, που ειπώθηκε τελευταία γιατί ήταν εκτός ημερησίας διάταξης, είχε πολύ σημαντική αξία: Μετά από πολλές προσπάθειες της Φωτεινής Ξενοπούλου, η Καλαθοπλεκτική στη Βωλάξ κατόρθωσε και εγγράφηκε στο Εθνικό Ευρετηρίο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας, για το έτος 2020.

Όλοι χειροκρότησαν, αν και κάποπιοι δεν αντιλήφθηκαν την αξία της ή τι μπορεί να προσφέρει αυτό (όγου χάρη να πουλιούνται πιο ακριβά τα καλάθια…) παρά τις εξηγήσεις της Φωτεινής. Στο ερώτημα, γιατί αξίζει μια κοινότητα να ενδιαφερθεί για την άυλη πολιτιστική κληρονομιά της, το ίδιο το Εθνικό Ευρετήριο δίνει την απάντηση: «Διότι οι πολλές και ποικίλες όψεις της άυλης πολιτιστικής μας κληρονομιάς είναι ζωντανά και αναπόσπαστα στοιχεία της συλλογικής μας ταυτότητας και μνήμης, συνιστούν το πιο ζωτικό στοιχείο της αυτογνωσίας μας και συμβάλλουν καθοριστικά στη συνέχεια και τη συνοχή των κοινοτήτων αλλά και του κοινωνικού συνόλου. Με κάθε όψη της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς που χάνεται, δεν χάνεται μαζί της μόνο μια φλέβα που μας συνδέει με το παρελθόν, αλλά κλείνει και ένα ανοικτό παράθυρο στο μέλλον, ειδικά των νεότερων γενεών!»

Ας φροντίσουμε λοιπόν την παραδοσιακή καλαθοπλεκτική του τόπου μας και ας κρατάμε θερμό το ενδιαφέρον όσοι από αυτούς, ιδιαίτερα οι νέοι, θέλουν να ασχοληθούν με αυτή την τέχνη.

Κάποιος γνώστης της τέχνης, είπε: «Είμαι διατεθημένος να δώσω ένα πλάνο μελέτης, τι χρειάζεται, ποια είναι τα βασικά στοιχεία, κ.λπ. σε όσα παιδιά θα ενδιαφερθούν για την καλαθοπλεκτική το καλοκαίρι». Η Φωτεινή επιβεβαίωσε πως θα συνεχίσει τις εκδηλώσεις με τα εργαστήρια για μικρούς και για μεγάλους, το καλοκαίρι του 2020, ενώ μας ανέφερε για να καταλάβουμε το ενδιαφέρον, πως τουλάχιστων 50 ενήλικοι ήθελαν να συμμετάσχουν στο αντίστοιχο εργαστήριο του 2019!

Κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε: Η διαφύλαξη της καλαθοπλεκτικής τέχνης δεν έχει μόνιμο χαρακτήρα. Μπορεί να χρειάστηκαν δυόμιση χρόνια από πλευράς της Φωτεινής, για να μπούμε στο Εθνικό Ευρετήριο, αλλά αν αυτή δεν διαφυλαχτεί, θα φύγουμε σε μικρότερο χρόνο… Το Εθνικό Ευρετηρίο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς δεν έχει μόνιμο χαρακτήρα, ανανεώνεται.

Για την κοπή της πίτας και τους λαχνούς

Την πρωτοχρονιάτικη πίτα έκοψε ο Ζακ, ως πρεσβύτερος, αλλά δεν θυμάμαι ποιος κέρδισε το φλουρί… Ζητάω συγγνώμη, αλλά όλοι μας είχαμε χαλαρώσει και συζητούσαμε μεταξύ μας. Όποιος ξέρει, ας το γράψει στα σχόλια. Στους λαχνούς η Μαρία η Τριανταφυλλάκου ήταν η υπερτυχερή και έπρεπε μόλις τελείωνε η εκδήλωση να πάει να παίξει όλα τα παιχνίδια στη σειρά: Λόττο, Τζόκερ, Extra5, Πρότο, Κίνο, και να μαζέψει όλο το χαρτί! Σε πρώτη φάση κέρδισε το αερόθερμο. Μετά κέρδισε και την ηλεκτρική κουβέρτα, την κράτησε και έβαλε το αερόθερμο να κληρωθεί  ξανά, για άλλους τυχερους. Κι όμως, ούτε στον κινηματογράφο δεν συνέβει αυτό: Και οι δύο επόμενοι λαχνοί ήταν της Μαρίας! Τελικά, δεν θυμάμαι ποιος κέρδισε το αερόθερμο. Η Μαρίνα που άκουσε λάθος το νούμερο, ο Φραγκίσκος που κράταγε το κουτί υπό μάλης, δεν θυμάμαι. Όλοι σχολιάζαμε τις συμπτώσεις και την τύχη της Μαρίας…

Τα μέλη του ΔΣ είχαν μεριμνήσει για τους μικρούς μας φίλους. Έφεραν πολύχρωμα μπαλόνια και έκοψαν ξεχωριστή πίτα για τα μικρά παιδιά. Δυστυχώς, για διάφορους λόγους, δεν εμφανίστηκε κανένα παιδί. Πόσο κρίμα! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελπίδα να εύχεσαι καλή χρονιά και γύρω σου να υπάρχουν νέα παιδιά. Πάντως το φλουρί έπεσε από κοινού στην Εύα και την Δανάη, ή τουλάχιστον έτσι τους είπε ο πατέρας τους, για να μην υπάρξει καμία παραπονεμένη. Το φλουρί αντιστοιχούσε σε ένα όμορφο παιχνίδι με κάρτες που (από πρώτο χέρι) έμαθα πως το καταχάρηκαν!


Κάπως έτσι έληξε η πρωτοχρονιάτικη πίτα της Αθήνας, γεμάτη χαρά και ικανοποίηση. 

Καλή χρονιά σε όλους και καλή δύναμη στο Σύλλογο, ειδικά στα μέλη του Συλλόγου, στους ανθρώπους και τις οικογένειές τους, που στηρίζουν αδιάλλειπτα το χωριό. 

Η σκυτάλη περνάει τώρα στη Βωλάξ, την 1η Φεβρουαρίου. 

Ακολουθήστε το Tinos Today στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις τελευταίες & σημαντικές ειδήσεις της Τήνου