του Γεωργίου Γρηγοράκη
Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, ένα αγώνα ταχύτητας προκειμένου να μπλοκάρει στις επερχόμενες εκλογές την είσοδο του κόμματος Κασιδιάρη στη βουλή.
Η αγωνία αυτή εντείνεται μετά τις συνεχείς και επιβεβαιωμένες δημοκοπικές έρευνες, που εμφανίζουν σημαντική άνοδο του κόμματος Κασιδιάρη και είσοδο του με άνεση στο Ελληνικό κοινοβούλιο.
Τη ντροπή της εκπροσώπησης των μηρυκαστικών του ναζισμού, στην βουλή των Ελλήνων, την έχουμε ξαναζήσει ωστόσο το 2012.
Τώρα ο καταδικασμένος Κασιδιάρης άλλαξε το εγκληματικό χρυσαυγίτικο κουστούμι και μας προβάρει, από τη φυλακή μάλιστα, εκείνο του κόμματος των Ελλήνων απειλώντας ευθέως τη δημοκρατία μας.
Αλήθεια όμως ποια είναι η δημοκρατία το όνομα της οποίας αβίαστα και κατ΄ επίφαση γίνεται κατάχρηση του ονόματος της ; Ποια είναι η δημοκρατία της οποίας έχουμε διακορεύσει την ουσία, τις αρχές και τα ιδανικά που τη διέπουν ;
Η δημοκρατία είναι ένα ευαίσθητο πολίτευμα που οφείλουμε, ως πολίτες και ως πολιτικοί, να προστατεύουμε καθημερινά με τις συμπεριφορές και με τις πράξεις μας. Είναι ένα διαρκές καθημερινό στοίχημα ; Ένας αγώνας διαρκείας.
Η δημοκρατία χρήζει άμεσης προστασίας.
Τώρα, εκτός των άλλων, ενώπιων της απειλής Κασιδιάρη και στο όνομα της διάσωσης της δημοκρατίας, που τόσο έχουμε ταλαιπωρήσει, προσπαθούμε να λύσουμε σε ελάχιστο χρόνο ένα ζήτημα πρώτου μεγέθους.
Πως φτιάσαμε όμως έως εδώ ;
Την ευθύνη για τον Κασιδιάρη ποιος θα την αναλάβει;
Η ύπαρξη και η δυναμική – τύπου Κασιδιάρη, οφείλεται στις παθογένειες που εμφάνισε η μεταπολίτευση και στα σοβαρότατα λάθη και παραλείψεις. Ο κάθε ακραίος λόγος, με αποκορύφωση τον ναζισμό, ανδρώνεται όταν μυρίσει πολιτειακή και κομματική σαπίλα! Αυτό είναι και το άλλοθι του!
Τώρα θα μου πείτε τέτοια ώρα τέτοια λόγια και έστω και την τελευταία στιγμή, έστω ως απέλπιδα προσπάθεια κάτι πρέπει να γίνει. Αυτό όμως δε συνιστά πανάκεια. Ακόμα και αυτός που συμφωνεί, επί της αρχής της προθέσεως να απαγορευτεί με νόμο η συμμετοχή και η εκλογή του ναζιστικού μορφώματος Κασιδιάρη, θα συμφωνήσει οπωσδήποτε ότι η δημοκρατία δεν προστατεύεται κατ’ ουσίαν με τροπολογίες.
Το στοίχημα της δημοκρατίας για την ώρα τουλάχιστον φαίνεται να έχει χαθεί και είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι ζούμε σε κράτος δικαίου. Θα ήταν περισσότερο ασφαλές, αν είχαν φροντίσει οι κυβερνώντες, εκάστοτε και τωρινοί, να αναχαιτίσουν τον κάθε Κασιδιάρη με υπεύθυνη πολιτική ως οφείλουν έναντι των πολίτων και όχι με γιατροσόφια. Το λέω αυτό γιατί θεωρώ ότι η κυβέρνηση έχει την ευθύνη κατά πρώτο λόγο. Αυτή κατεύθυνε τους πολίτες με την πολιτική της κατ΄ αυτόν τον τρόπο και ιδού ξανά η τερατογένεση. Η ευθύνη είναι πρωτίστως πολιτική.
Τώρα τρέχουμε και δεν φτάνουνε και πολύ φοβούμαι ότι τα πειράματα στο σύνταγμα και τους νόμους την τελευταία στιγμή με οριακές παρεμβάσεις και βιαστικές τροπολογίες, θα ωφελήσουν θυματοποιώντας, στη λανθάνουσα μορφή της ωφέλειας, αυτόν τον απερίγραπτο τύπο. Επιπροσθέτως και δυστυχώς ούτε και στα θεμελιώδη ζητήματα υπάρχει ενωτικός λόγος και ομοφωνία από τα ΄΄ δημοκρατικά μας κόμματα . ΄΄
Ο Κασιδιάρης και ο μεγάλος πυρήνας του παραμένουν ναζιστές, δεν ισχύει αναγκαστικά το ίδιο για σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων που συνδράμουν στην επιδείνωση του κακού. Μπορούμε να τους κατηγωρήσουμε ως αιθεροβάμονες, ως απερίσκεπτους, ανόητους που αυταπατώμενοι για κάτι καλύτερο, σπεύδουν παρηγορητικά, εκδικητικά και επικινδύνως στην σχετική ψήφο. Αδικαιολόγητοι αλλά όχι ναζιστές.
Η κυρίαρχη ευθύνη παραμένει στα φέροντας την ηγεσία πρόσωπα και η ανάληψη της οφείλει να έχει και την σχετική συνέπεια από την κοινωνία. Το λέω αυτό γιατί στο παράδειγμα των Τεμπών η ανάληψη της ευθύνης ήταν στο σύνολο της ηθικοπλαστική, μεθοδευμένη, εξαιρετικά βραχύχρονη και προπαντός δίχως καμία συνέπεια. Αυτό πρέπει επιτελούς να αξιολογηθεί με μετρήσιμο και υψηλό κόστος.
Έως τότε η εκάστοτε ευθύνη, διαφεύγοντας της τιμωρίας, θα παραμένει αιωρούμενη μέχρι να συναντήσει την επόμενη …
