Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 49 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη του 1973. Πρόκειται για μια εξέγερση που έλαβε χώρα εν μέσω ενός δικτατορικού καθεστώτος. Το καθεστώς αυτό, υποκινούμενο από τον αμερικάνικο παράγοντα, επιβλήθηκε το 1967 σε μια περίοδο έντονης πολιτικής αστάθειας. Το γεγονός αυτό αποτελεί κομμάτι μιας σειράς αμερικάνικων παρεμβάσεων διεθνώς, προκειμένου να κατασταλλούν οποιαδήποτε κινήματα και αντιστάσεις, καθώς και να διευρυνθεί η αμερικάνικη κυριαρχία. Στην χώρα μας συγκεκριμένα, επικράτησε μια μαύρη περίοδος, βασικό γνώρισμα της οποίας ήταν η απαγόρευση και ο περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η απαγόρευση κυκλοφορίας, η νοθεία στις εκλογές, η λογοκρισία στην τέχνη, ο έλεγχος των σωματείων και η απαγόρευση συνδικαλιστικής δράσης. Αποκορύφωμα ήταν η τρομοκρατία που εξαπέλυσε το καθεστώς απέναντι στην αριστερά, τους αγωνιστές και οποιαδήποτε δημοκρατική φωνή. Στα πλαίσια αυτά, σημειώθηκε ένας υπέρογκος αριθμός ανθρώπων που οδηγήθηκε στην εξορία, υπέστη σκληρά βασανιστήρια, ή και ακόμη δολοφονήθηκε.
Οι συνθήκες αυτές με τον καιρό προκάλεσαν έντονα λαϊκά ξεσπάσματα, που κορυφώθηκαν στα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973. Παρόλο που στο προσκήνιο των κινητοποιήσεων αυτών βρέθηκαν οι φοιτητές και οι μαθητές, στην πραγματικότητα εξέφραζαν την αγανάκτηση ενός ολόκληρου λαού. Κυρίαρχα αιτήματα αφορούσαν τον αγώνα για “ψωμί, παιδεία, ελευθερία”, την πτώση της χούντας, την απομάκρυνση του αμερικάνικου παράγοντα “έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ” καθώς και ανησυχίες για μια άλλη κοινωνία, όπου ο λαός θα κάνει κουμάντο στον τόπο του.
49 χρόνια μετά και τα παραπάνω αιτήματα παραμένουν επίκαιρα και ανεκπλήρωτα. Παρόλο που δεν ζούμε στην περίοδο της επταετίας, ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με ζητήματα που έλκουν τις ρίζες τους στο μαύρο αυτό παρελθόν. Ο νόμος για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, η θέσπιση πανεπιστημιακής αστυνομίας, ο έλεγχος των σωματείων, η καταστολή κάθε κινητοποίησης και η διαχείρηση της πανδημίας με απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συναθροίσεων αποτελούν κάποια γνώριμα παραδείγματα. Φαίνεται λοιπόν ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν αφορά έναν αγώνα που έχει λήξει, αλλά έναν που συνεχίζει και οφείλουμε να δίνουμε. Μπροστά στις προσπάθειες του συστήματος να συκοφαντήσει και να ξαναγράψει την ιστορία, μόνο με τους δικούς μας σημερινούς αγώνες μπορούμε να τιμήσουμε την εξέγερση του Νοέμβρη και τις θυσίες των τότε αγωνιστών.
Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή.
Σπουδαστές ΠΕΣΚΤΠΤ
