Οι καμπάνες των Ταξιαρχών αυτή τη φορά μας καλούσαν να προπέμψουμε στην ουράνια κατοικία του τον π. Αντώνιο Απέργη. «Ζωήν ποθήσας την ουράνιον, Δέσποτα, ήλπισεν εις Σε τον Κτίστην ο δούλος σου». Ιερωμένος, δούλος του Θεού, επί έξι περίπου δεκαετίες, υπηρέτης του ιερού θυσιαστηρίου, ιερέας της ενορίας μας των Ταξιαρχών και της Μαλαματένιας μας επί μισό αιώνα. Κι όταν ακόμη συνταξιοδοτήθηκε, εξακολουθούσε να τον βλέπει η ψυχή μας να ιερουργεί. Ακούγαμε ακόμη να ψάλλει με γλυκύτητα, να ραψωδεί με ήθος τις περικοπές των Ευαγγελίων κι ανακαλούσαμε με κατάνυξη μέσα μας τους ιερούς τόπους και τα θεία Πρόσωπα. Ζωντάνευε η πίστη μας στις ιερές μυσταγωγίες.
Τον θυμόμαστε με την ευγένεια της παρουσίας του, το χαμόγελο, την παιδικότητα της ψυχής του, την αρχοντιά της καλοσύνης του. Ευπροσήγορος και προσηνής δεχόταν ως παιδιά του Θεού τους παρεπιδημούντες στον τόπο μας και ξένοι άνθρωποι για την καταδεκτικότητά του συνδέονταν μαζί του και τους βλέπαμε να εκκλησιάζονται στην ενορία μας για χρόνια πολλά.
Υπηρετούσε με θείο ζήλο τους ναούς του Θεού. Καθημερινή φροντίδα του η συντήρηση και ο ευπρεπισμός τους. Η ανακαίνισή τους με προσωπική επιστασία. Κι εμείς, που βλέπαμε τη θυσιαστική του προσφορά, ψιθυρίζαμε προσευχητικά : «Αγίασον, Κύριε, τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του Οίκου σου».
Και είχαμε συνδεθεί μαζί του με τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μας. Τους γάμους μας, τις βαπτίσεις των παιδιών μας, τις ευλογίες των ιερών μυστηρίων, τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, τις τελετές, τις Κυριακές και καθημερινές της ζωής μας. Αλλά και στις πονεμένες ώρες του αποχωρισμού μας από τα αγαπημένα μας πρόσωπα ήταν ιδιαίτερα παρηγορητική η στήριξη και συμπαράστασή του.
Η Εκκλησία μας τον τίμησε για την αφοσίωση και τις ικανότητές του και με εμπιστοσύνη του ανέθεσε επί οκταετία καθήκοντα Αρχιερατικού Επιτρόπου Τήνου. Υπηρέτησε τότε ευόρκως και την Εκκλησία και την Ι. Μητρόπολη. Και ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Στέγης Ευγηρίας Τήνου με τη μειλιχιότητά του είχε πάντα λόγο παρηγορητικό και επιστηρικτικό για τους γέροντες στην ευαίσθητη ηλικία της ζωής τους
Ηταν ο παπα- Αντώνης ένας ευλογημένος οικογενειάρχης. Με την πρεσβυτέρα του δημιούργησαν με τη θεία Χάρη το ωραίο σπιτικό τους. Απέκτησαν εξαιρετικά παιδιά, ενάρετα και ταλαντούχα με πλούσια προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Και είδαν οι εκλεκτοί γονείς «τέκνα τέκνων», εγγόνια χαριτωμένα, παιδιά της προόδου.
Μα η ζωή μάς επιφυλάσσει εκπλήξεις. ΄Ηρθαν οι δύσκολες εποχές. Ο σεβαστός μας ιερέας αντιμετώπισε δοκιμασίες με την υγεία του. Τότε όμως υπερεπερίσσευσε η Χάρη του Θεού. Γαληνεμένη η φυσιογνωμία του, ειρηνική η έκφρασή του, τα μάτια του με καθαρότητα λες και ευλογούσε η ψυχή του με τις κινήσεις των χεριών του. Μάλλον ένιωθε την αύρα της αγάπης που τον περιέβαλλε. Γιατί πράγματι στη θερμή αγκαλιά της οικογένειάς του έζησε μέσα σε πλούσια αγάπη και περισσή στοργή. Τον λάτρευαν η πρεσβυτέρα, τα παιδιά, τα εγγόνια του. Σ’ εκείνο το σπιτικό έβλεπες το πλήρωμα της Αγάπης ως ευλογία Θεού. Γινόταν πράξη η εντολή της Αγάπης του Κυρίου μας. Αυτή η χαρά της προσφοράς τους θα είναι το ακλόνητο στήριγμα παρηγοριάς στη ζωή τους.
Τώρα πια ο σεβαστός και αγαπημένος μας ιερέας αναπαύεται στη θεία μακαριότητα και ιερουργεί στο ουράνιο θυσιαστήριο «ένθα ο των εορταζόντων ήχος ο ακατάπαυστος». Τον ακούμε να παρακαλεί «Ζήσομαι εν τη δικαιοσύνη, Κύριε, και τα κρίματά σου βοηθήσει μοι». Κι εμείς, οι παλιοί ενορίτες του, δεόμεθα: « κατάταξον συν ταις χοροστασίαις των Αγγέλων σου, Κύριε, παρέχων αυτώ την ανάπαυσιν». «Μετά των Αγίων απάντων, της απολυτρώσεως αξίωσον τον δούλον σου».
Μακαριστέ πάτερ Αντώνιε, η ευχή σας ας είναι συνοδός της ζωής μας.
Α.ΚΟΡΝΑΡΟΥ – ΚΑΛΑΜΑΡΑ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ
