Πώς ένα νησί που είχε ταυτιστεί αποκλειστικά με τον θρησκευτικό τουρισμό έφτασε σήμερα να γίνει τουριστικό case-study

Ο τόπος υπήρχε πριν τον άνθρωπο. Η σύνδεση του τόπου και του ανθρώπου διαμόρφωσε την ιστορία. Η Τήνος υπήρχε πριν την Παναγιά. Πριν τις τέχνες και την πρωτογενή παραγωγή. Υπήρξε εκεί, στο βόρειο τμήμα των Κυκλάδων, νοτιοανατολικά της Άνδρου και βορειοδυτικά της Μυκόνου, περιβάλλοντας προστατευτικά τον απόκρημνο, αρχοντικό βράχο του Εξώμβουργου, με τα 641 μέτρα ύψος.

«Ο ντόπιος μέρωσε το τοπίο και τα στοιχεία της φύσης. Ο τηνιακός μάστορας με την ίδια πέτρα έκανε σπίτια δροσερά το καλοκαίρι και ζεστά τον χειμώνα, Ήρθε πιο κοντά με τον διπλανό του, σμίγοντας τα σπίτια τους για να προστατευθεί από τους τρελούς αγέρηδες και το κάψα του ζώπυρου ήλιου. Δεν είναι τόπος για καλοπερασάκηδες. Αυτός ο τόπος γεννά ανθρώπους που δεν ψάχνουν την απόλαυση. Ο τόπος αυτός είναι φτιαγμένος για ανθρώπους που δεν φοβούνται το πάλεμα, την χαρά της συμφιλίωσης, για τους ανθρώπους που ο θυμωμένος, αψύς βοριάς, είναι πάντα ερωτικός, φορτωμένος με καημούς, παρακλήσεις αθώων, αναστεναγμούς νοσταλγικούς, γεμάτος “μηνύματα, ταξίματα, παινέματα και χρώματα ονείρων και ελπίδων”» γράφει ο Γιώργος Δημόπουλος, θεολόγος και συγγραφέας στο νησί, πλέκοντας την ανθρώπινη σκέψη με τις συνθήκες της ζωής.

Ο Γιώργος δε γεννήθηκε στην Τήνο, βρέθηκε εκεί από ένα γύρισμα της μοίρας και τη λάτρεψε σαν την πατρίδα του, την ορεινή Γορτυνία. Πολλά χρόνια πριν την ανακαλύψουν οι σημερινοί τουρίστες, με τις επαναπροσδιορισμένες, λιγότερο υπερβατικές, απαιτήσεις για τις καλοκαιρινές τους διακοπές και την εκ νέου αναζήτηση συγκινήσεων, άμεσα συνδεδεμένων με την παράδοση και την επιστροφή στις ρίζες, όπως κι αν ορίζεται αυτή -δε σημαίνει, άλλωστε, το ίδιο για έναν μιλένιαλ και για έναν μπούμερ.

Διαβάστε περισσότερα στο travel.gr