Αφήνω το αμάξι στο σχολείο, στο μικρό πάρκινγκ στα Λουτρά. Παίρνω το μικρό μονοπατάκι και κατηφορίζω προς το σχολείο. Μικρό, παλιό κτήριο γεμάτο μνήμες μικρών κοριτσιών. Οι Ουρσουλίνες… Το χωριό είναι γεμάτο από το στίγμα τους. Στους κοιτώνες, στο πλυσταριό, κάτω από τα μάτια της Παναγιάς, ίδια μ’ αυτήν στη Λούρδη. Τα έργα είναι παντού στη Μονή, της δίνουν μια άλλη πνοή, την αλλάζουν.
+ΘΛΙΨΙΣ… Αυτό είναι το θέμα της έκθεσης. Απλούστερα, η πίεση, η σύγκρουση μεταξύ δύο ατόμων ή αντικειμένων.
Ξεκινάμε από το σχολείο. Τις εντυπώσεις κλέβει μία μεγάλη ακρίδα, ένας απρόσκλητος φίλος στο παράθυρο του καλλιτέχνη Γιάννη Μπουτέα. Λίγο παραπέρα, ένα παλιό σπίτι ξαναπαίρνει ζωή, γίνεται έργο τέχνης (Ρένα Παπασπύρου). Στη μέση του χώρου μία πονεμένη ψυχή, ένα μικρό ελάφι μπαίνει στον ρόλο να κοσμήσει την πλώρη ενός πλοίου (Παντελής Χανδρής) και στον τοίχο κοντά του 24 μικρές ζωγραφιές μας περιγράφουν τη ζωή της καλλιτέχνιδας Κατερίνας Χριστίδη στο Παρίσι: 24 μικρά «Τηλεφωνικά σκίτσα». Το τελευταίο έργο που βλέπουμε στο σχολείο απεικονίζει τον φόβο του καλλιτέχνη: «Λες μήπως να του πέσει ο πολυέλαιος στο κεφάλι;» (Πέτρος Τουλούδης).
Αφήνω πίσω μου το σχολείο και ακολουθώ τη διαδρομή προς το πλυσταριό και προς το καφέ του χωριού, το Serviam:«θα υπηρετώ». Τέσσερα έργα, το καθένα τους ξεχωριστό.
Πρώτα πρώτα έρχεται ένα έργο που συνδυάζει την ιστορία του τόπου με το παιχνίδι (Νίκος Παπαδόπουλος). Προχωρώντας, κοιτώντας κάτω από την μικρή Παναγία βλέπουμε τρεις οθόνες. Στην κεντρική οθόνη βλέπουμε μία γυναίκα απελπισμένη να προσπαθεί απεγνωσμένα να βγάλει τα χρόνια από πάνω της με μία πέτρα. Στις δύο ακρινές οι αναμνήσεις και οι σκέψεις της. Και φτάνουμε στο πλυσταριό. Εκεί, στο άκουσμα του ψαλμού «Χαίρε» βλέπουμε να προβάλεται μία γυναίκα ήρεμη, χαλαρή που κολυμπά στη θάλασσα… «Θα φέρω στη ζωή ένα παιδί».
Τέλος, φτάνουμε στο καφέ Serviam. Για να ολοκληρώσω τον κύκλο των έργων της έκθεσης θα κατέβω τα σκαλάκια κάτω από την θολωτή πέργκολα. Μία οθόνη. Μα τί κάνει μία καρέκλα στη μέση της θάλασσας; Όχι δεν είναι καρέκλα, είναι μία δέστρα. Πάνω της, το στίγμα πολλών ανθρώπων, όπως και τα στίγματα των Ουρσουλινών στο χωριό.
(Και να θυμάστε, η έκθεση ολοκληρώνεται στις 20 Αυγούστου 2024, είναι πολύ ευχάριστη και ένας ιδιαίτερος τρόπος να εξερευνήστε το χωριό).
Ο συντάκτης, Ορφέας Γκόκης
Το παραπάνω κείμενο που δημοσιεύεται μαζί με άλλα 7 ως κριτική της έκθεσης +ΘΛΙΨΙΣ που παρουσιάζεται στην Ιερά Μονή Ουρσουλινών (20 Ιουλίου – 20 Αυγούστου 2024) στο πλαίσιο του προγράμματος «Όλη η Ελλάδα Ένας Πολιτισμός» του Υπουργείου Πολιτισμού. Τα άρθρα αυτά δημοσιεύονται ακριβώς όπως τα
έγραψαν τα παιδιά (10-14 ετών) που συμμετείχαν στις 22 Ιουλίου 2024 στο εργαστήριο δημιουργικής γραφής «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ» που διοργανώθηκε στο παράλληλο πρόγραμμα της έκθεσης.
Εικόνες: οι φωτογραφίες ανήκουν στους μικρούς δημοσιογράφους.
Ιδέα, σύλληψη, παιδαγωγός: Σοφία Ελίζα Μπουράτση, θεωρητικός τέχνης και επιμελήτρια
Παιδαγωγός σχετικά με τη δημοσιογραφία: Βαγγέλης Ζαλώνης, ιδρυτής και διευθυντής του Tinos Today