Επιστήμη κι Εκκλησία.
Ας δοξολογήσουμε όλοι το Χριστό που γεννιέται…..
Πρόκειται για μοναδικό κι ανεπανάληπτο γεγονός που χωρίζει την ιστορία στα δύο.
Πώς ο αχώρητος και ο άχρονος χωράει χρονικά στην κοιλία της Παρθένου Μαρίας;
Πώς Εκείνος που είναι δίπλα στον ουράνιο Πατέρα τώρα είναι στην αγκαλιά της Μητέρας Παναγίας;
Ο άσαρκος λαμβάνει σάρκα και οστά.
Ο αόρατος γίνεται τώρα ορατός ως βρέφος.
Γίνεται νήπιο Εκείνος που δίνει ζωή στα νήπια.
Ο Θεός και Δημιουργός του κόσμου τυλίσσεται σαν άνθρωπος με σπάργανα.
Σήμερα η Παρθένος γεννά το Δεσπότη Χριστό μέσα στο σπήλαιο.
Σήμερα όλη η φύση χαίρεται διότι γεννήθηκε απ΄ τη Παρθένο κόρη ο Χριστός.
Μέγα και παράδοξο μυστήριο βλέπω. Το σπήλαιο έχει μετατραπεί σε ουρανό και η φάτνη των αλόγων ζώων έχει γίνει χώρος για τον αχώρητο Θεό.
Δεν μπορώ να εξηγήσω με τη λογική μου το γεγονός, ξεπερνά τα φυσικά μέτρα σκέψης και γίνεται υπερφυσικό όχι παράλογο. Ανυμνώ και μεγαλύνω κι εγώ μαζί με τους βοσκούς και τους μάγους το Χριστό που γεννιέται. Συγχρόνως και την αγνή Παρθένο Μαρία που συνέλαβε υπερφυσικά το Θεό Λόγο μέσα στα σπλάχνα της.
Ο πρώτος άνθρωπος ο Αδάμ τρώγοντας από το ξύλο της γνώσης του Παραδείσου έχασε το Παράδεισο της χαράς και έβαλε το θάνατο μέσα στη ζωή. Όμως η κοιλία της Θεοτόκου Μαρίας αναδεικνύεται άλλος Παράδεισος. Εξ αυτής προέρχεται νέο ξύλο και νέο φυτό ο Χριστός, ο Εμμανουήλ, ο οποίος ζωοποιεί και χαρίζει τη σωτηρία στους ανθρώπους. Τώρα εμείς τρώγουμε και γευόμαστε από αυτό το νέο ξύλο και ζωοποιούμαστε. Γευόμαστε το Σώμα και το Αίμα του σαρκωθέντα Κυρίου μέσω του μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας. Ενωνόμαστε με το Σωτήρα Χριστό. Γινόμαστε σύσσωμοι και σύναιμοι μαζί Του. Ο ίδιος ο Κύριος λέγει: «Εγώ είμαι ο άρτος που κατέβηκε από τον ουρανό και χαρίζει τη ζωή, όποιος φάει απ΄ αυτόν τον άρτο θα ζήσει αιώνια. Και ο άρτος τον οποίο θα δώσω εγώ είναι το σώμα μου, που θα το προσφέρω για να ζήσει ο κόσμος».(Ιωάννη 6,51)
Μυστήριο ακατάληπτο η Γέννηση του Ιησού που η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει και να ερμηνεύσει. Πολύ περισσότερο μέγα και φοβερό το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Η επιστήμη περιορίζεται στο φυσικό και λογικό, αδυνατεί να εξηγήσει το μυστήριο, φθάνει μέχρι σε κάποιο σημείο. Στη συνέχεια δεν πρέπει ν΄ αρνείται και ν΄ απορρίπτει το θαύμα, αλλά να διαβλέπει την ύπαρξη του Δημιουργού και πανσόφου Θεού της αγάπης. Εκεί που σταματάει η επιστήμη ξεκινάει και συνεχίζει η πίστη. Ενώ η επιστήμη μας πηγαίνει μέχρι κάποιο σημείο και μας περιορίζει, αντίθετα με τη πίστη προχωρούμε και δεχόμαστε αλήθειες υπερφυσικές και υπέρλογες. Με τη βοήθεια λοιπόν της πίστης και της λογικής μέχρι ενός ορίου, δοξάζουμε το μέγα μυστήριο της Ενανθρώπισης του Θεού και της θέωσης του ανθρώπου αναφωνώντας: «Ανερμήνευτε Κύριε δόξα σε εσένα».
Σημ. Οι παραπάνω σκέψεις προέρχονται από την υμνολογία των Χριστουγέννων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!
Ευάγγελος Περιβολαράκης
Θεολόγος
